wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7547 | WYNIKÓW
Harcerstwo jako lekarstwo
Mam pewną znajomą. W szkole rozmawiamy, ale bardziej przez Internet. Ona powiedziała mi, że nie potrafi rozmawiać normalnie. Dla mnie to jest bardzo dziwne, ponieważ ona wyżala się komuś przez Internet, a potem się do tego kogoś i tak nie odzywa. Ostatnio udało mi się ją przekonać, żeby poszła na zbiórkę harcerską. Mam nadzieje że harcerstwo ją wciągnie tak jak mnie i będzie normalnie rozmawiała z ludźmi. Co ja mam jeszcze zrobić, żeby nauczyć ją rozmawiać z ludźmi?
Nastolatek
Zmieniające się fascynacje
Gdy śpiewałam dzisiaj tacie piosenkę z musicalu, to powiedział, że to już się staje chorobliwie. Tak samo jak mu śpiewam inne piosenki, to się krzywi. Ja jestem taką osobą, że wszystko pochłaniam, a potem odstawiam. Ta najnowsza fascynacja pewnie też się skończy. Jak pani myśli? Co mam zrobić?
Szóstoklasistka
Chcę pamiętać
Co zrobić, by nie zapominać? Często albo nie pamiętam tego, czego się nauczyłam (np po tygodniu) albo boję się, że zapomnę. Nie jestem nigdy pewna czy to co, pamiętam (np znaczenie słówka) jest poprawne, czy to jednak było coś zupełnie innego. Przeważnie mam w głowie taką jakby blokadę, gdy pomyślę o nauce lub mam się za nią wziąć. Uczę się dobrze, co roku mam pasek, ale gdyby ktoś mnie odpytał z materiału z ostatnich lat, miałabym problem. Nie jestem przyzwyczajona do systematycznej nauki. Chciałabym się w końcu czegoś dobrze, trwale nauczyć, by zdać maturę na wysokim poziomie.
16-latka
Zbyt wiele żądasz
Pierwsza klasa gimnazjum - zakochałem się. Zostaliśmy przyjaciółmi. Po wakacjach podszedłem do tej sprawy z dystansem. Zmądrzałem i zacząłem być opanowany, spokojny, ale z poczuciem humoru. Skutek był taki że oddaliliśmy się od siebie. Wszystko skończyło się tak, że już całkiem straciłem nadzieję na bycie razem. I nie chodzi mi o "zabawę w chodzenie", tylko o zwykłą miłość, bez żadnych umów, wymagań, chodzenia
14 latek.
Wciąż pamiętam....
Wciąż pamiętam, jak było mi ciężko, gdy tu pewien kolega dał mi kosza, tu, jakiś czas później, drugi nie wykazywał zainteresowania, kolejny chciał tylko przyjaźni, z jeszcze innym to ja nie chciałam niczego poważniejszego. I tak to się toczyło, dokładnie 4 lata, całe gimnazjum, pierwsza klasa liceum, przepłakane noce, stany depresyjne (ciężki jest
żywot wrażliwca) itd. I wie Pani co? Gdy za trzecim razem dowiedziałam się, że po raz kolejny zostałam odrzucona, stwierdziłam, śmiejąc się przez łzy z mojego losu, że chyba już nigdy nie znajdę tego odpowiedniego, który mnie
polubi, może nawet pokocha.
Uważam się za najgorszą...
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów kiedy zadaję dużo pytań. Pytam się wtedy głównie o rzeczy które ja sama nie umiem lub nie mam tej rzeczy. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów, pomimo, iż dopiero zaczęłam dorastać, ale zmiany widać już gołym okiem. W każdym razie tak mi się zdaje.
Zagubiona
Najnowsze w serwisie
- „Niech żyje król! Koronacje Sasów na Wawelu”
- Odnaleziono nieznany utwór Mozarta
- Te rzeki mogą wylewać
- Koń rzeczny
- Kończymy pracę nad październikowym numerem
- Jak często się spowiadasz?
- Zamek dla dzieci
- 80 lat temu ruszyli polscy spadochroniarze
- Kiedy Maryja nie rozumiała Jezusa?
- Most św. Jana zniszczony
