wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 606 | WYNIKÓW
Męka na wuefie
Mam problemy w szkole, bo koledzy bardzo mi dokuczają. Najgorszy jest w-f. Już na przerwie jestem spięty, bo wiem, że znowu się zaczną złośliwe komentarze, nerwy, wrzaski, na które nauczyciel zdaje się być głuchy. Aż sztywnieję przed lekcją i chociaż się staram, nic mi nie wychodzi. Na innych przedmiotach też się stresuję, że głupio wypadnę, że będą się śmiali. Rodzicom nic nie mówię.
Nastolatek
Koszmarny w-f
Dobrze się uczę, mam świetną rodzinę, przyjaciółkę od serca. Na przerwach śmieję się często z koleżankami. Niestety, jeden przedmiot odbiera mi całą radość życia, a jest to w-f. Dziewczyny stają się na tej lekcji bezwzględne, emocje górują. Krzyczą, że zawalam grę, nikt mnie nie wybiera do drużyny, zawsze jestem ostatnia i do tego słucham niemiłych komentarzy. Czuję się z tym okropnie, mam coraz niższą samoocenę. Przez te lekcje kompletnie w siebie nie wierzę, przed wuefem boli mnie brzuch. Nie potrafię odbić piłki, a im bardziej mnie krytykują, tym jest gorzej. Prawie nic mnie nie cieszy, po co mi dobre oceny, jeśli na każdym wuefie tak się męczę.
12-latka
Gada jak nakręcona
Koleżanka psuje moją przyjaźń z kolegą, dokuczając mi nieustannie, że się zakochałam. Chłopak odsuwa się teraz ode mnie. A ja absolutnie nie jestem zakochana, śmieszy mnie chodzenie w naszym wieku. Lubię z nim rozmawiać, mamy wspólne zainteresowania, ale ta gaduła miesza jak może. Nie przejdzie obok, by nie zakpić, nie zapytać, nie mrugnąć porozumiewawczo, że ona niby rozumie. Nie podejdę do niego i nie powiem, że nie jestem w nim zakochana. Jak mu dać znać o tej sprawie?
12-latka
Wyznanie niskiej i szczęśliwej
Przeczytałam na stronie Małego Gościa list dziewczyny, która ma kompleksy z powodu niskiego wzrostu. Pomyślałam, że napiszę kilka słów do
niej, a także do wszystkich innych dziewczyn, które też czują się źle ze swoją figurą i swoim wzrostem... sama przechodziłam przez okres braku akceptacji własnego ciała, więc może moja historia podniesie kogoś na duchu
Maturzystka
Moja droga do misji
W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia roku 2004 w Azji południowo – wschodniej rozegrała się tragedia, która poruszyła mnie dogłębnie. Tysiące ludzi straciło życie pod ogromnymi masami wody, a ja patrzyłem na telewizyjne obrazy zniszczeń i myślałem, jakby pomóc. Podzieliłem się tym z s. Anną, służebniczką która wówczas prowadziła w mojej parafii ognisko misyjne dzieci. Zapragnąłem chodzić na spotkania, by bliżej się przyjrzeć, jak wygląda animacja misyjna najmłodszych. We wrześniu 2005 r. s. Anna zaproponowała mi udział w kursie animatora misyjnego, który za kilka tygodni miał się rozpocząć w Wydziale Misyjnym krakowskiej kurii. Wahałem się, ale ostatecznie poszedłem...
Utrata wiary
Tracę wiarę. Moim zdaniem Stary Testament to tylko zbiór ciekawych, fantastycznych opowieści. Im bardziej się nad tym zastanawiam, tym bardziej się do tego przekonuję. Ale jednocześnie coś mi mówi, że mam dalej szukać, pytać. Na początek piszę do Pani, bo chciałbym mieć taką wiarę jak kiedyś.
16-latek
