wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1278 | WYNIKÓW
Nieśmialość wobec chłopaków
Zmieniłam szkołę, w której wszyscy byli dobrani w "pary" przyjaciółek lub w "paczki", nie wpuszczające do siebie innych. Teraz mam wyrzuty sumienia, bo przeze mnie rozpadła się taka "para". Jakiś czas później postanowiłam, że znajdę sobie kolegę, ale to nie jest łatwe w takiej szkole, gdzie przeważają dziewczyny. Próbowałam nawiązać kontakt. Odkryłam, że nie potrafię się odezwać do chłopaka! Po prostu właśnie wtedy wszystko co jest sensowne ucieka mi z głowy. Nie rozumiem dlaczego tak jest, bo w wcześniejszej szkole rozmawianie z chłopakami było naturalne. I co z tym teraz zrobić?
12-latka
Jezus przebaczył
Koleżanki się na mnie obraziły, bo ostro sprzeciwiłam się pijaństwu na wycieczce. Wmieszały w tę sprawę dziewczyny mające zamiar popijać, więc one też mnie unikają, nie odpisują, nie odbierają telefonów. Zrezygnowałam z wycieczki. Rodzina mnie wspiera, brat rozśmiesza, ale mi żal. Żal mi tych chwil razem spędzonych, wpisów do pamiętnika. Ile razy siedziałam cicho, kiedy nie zgadzałam się z ich opiniami. Ile razy uśmiechałam się mimo że byłam na nie zła? Czuję się trochę jak Jezus (choć nie ma co porównywać jego cierpienia z moim) opuszczony i zdradzony.
Szóstoklasistka
Trudna sprawa
Od małego byłam niezwykle radosna, otwarta, odważna. Uwielbiałam towarzystwo. W szóstej klasie zamknęłam się, miałam jedną przyjaciółkę, której wszystko poświęciłam i rozmawiałam tylko z nią. W pierwszej gimnazjum miałam znajomych, z którymi tylko pisałam. W drugiej klasie mój sztuczny kontakt z innymi się pourywał, zostało tylko parę przyjaciółek. Już nie potrafię zagadywać do kogokolwiek, boję się zapytać o drogę na ulicy, kasjerki o cokolwiek, kolegów i koleżanek o lekcje. Cały czas zastanawiam, co ta osoba pomyśli, jak się popatrzy. Czasem czuję, że wszyscy mnie nienawidzą, że im przeszkadzam i ich denerwuję.
16-latka
