wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 6167 | WYNIKÓW
Urocze rumieńce
Z pewnym kolegą kiedyś swobodnie rozmawiałam, ale to było dawno. Niestety, chyba się w nim zauroczyłam i ciężko przeżywam każde najmniejsze nawet spotkanie. Strasznie się rumienię, nie potrafię wydusić słowa. Pewnie wygląda to niekulturalnie. A dochodzi do mnie, że on się interesuje, do którego liceum pójdę, miło o mnie mówi. Wiem, że spotkam go za kilka dni w większej grupie. Jak zapanować nad rumieńcami?
16-latka
Sprawdź iskrę
Znam go od przedszkola. Kiedyś był we mnie zakochany. W gimnazjum trafiliśmy do jednej klasy i mieliśmy dobre relacje. W trzeciej klasie gimnazjum zbliżyliśmy się do siebie - jak przyjaciele. Możemy przegadać długie godziny pisząc do siebie, dokuczamy sobie, śmiejemy się. Tylko cała klasa sądzi, że jesteśmy parą.Chyba zaczynam coś do niego czuć. Nie wiem, gdzie jest ta granica miedzy przyjaźnią a zakochaniem.
Już licealistka
Ranking strachów
Jest tylko jedna rzecz, której zawsze trzeba się bać. Może znacie żart o Jasiu, który nie chciał rano wstać do szkoły. Mama próbuje wyciągnąć go z łóżka, a on protestuje:
– Nie! Nie chcę, nie pójdę do szkoły!
– Jasiu, zaczął się rok szkolny – tłumaczy mama.
– Nie chcę! Dzieci się tam ze mnie śmieją.
– Ale Jasiu, musisz – nalega mama.
– Nie pójdę – upiera się Jasiu.
– Ale Jasiu, to twój obowiązek, przecież jesteś dyrektorem tej szkoły.
Wytrzymasz
Dziewczyny z mojej klasy szepczą brzydkie słowa o chłopaku z równoległej klasy. Ja chyba jestem w nim zauroczona. Próbowałam też go przezywać, ale z trudem przechodzi mi to przez gardło. Jeszcze do tego zaczęły żartować, że to mój chłopak. Mam już dość udawania. Często płaczę. I do tego jeszcze weszłam w okres dojrzewania, więc często się kłócę. Chłopak mieszka na moim osiedlu. Przez kłótnie z rodzicami i zauroczenie nie wytrzymuję psychicznie.
Piątoklasistka
Źle mnie zrozumiał...
Gdy byłam młodsza, to strasznie krytycznie i z pogardą oceniałam innych. Uważałam siebie za lepszą. Dawałam temu wyraz i w końcu wszyscy się ode mnie odsunęli. Ale to już za mną, zmieniłam się i skończyła się samotność. Teraz widzę w naszej grupie oazowej młodszego chłopaka, który zachowuje się tak, jak ja kiedyś. Chciałam go ostrzec, a on się do mnie przyczepił i nie rozumie, że nie mam ochoty na kontakty.
16-latka
Wybuch emocji
Przyszła do nas sąsiadka, opowiadała o bijącym mężu, nie wytrzymałam, wyraziłam bardzo ostrą opinię na jego temat. Byłam cała roztrzęsiona, bo to jest straszne, poza tym, ja też jako dziecko zaznałam przemocy w rodzinie, ojciec mnie wyzywał, krzyczał, że jestem zero. Ale wieczorem naszły mnie wątpliwości, czy miałam prawo tak o nim mówić, czy ona go nie odgadywała? Ja nie chcę grzeszyć, grzech to największa tragedia, może nie powinnam z tą sąsiadką rozmawiać?.
Nastolatka
Nieoczekiwane zakończenie
Przez pewien czas modliłam się o dobrego chłopaka oraz żeby ten pierwszy okazał się tym jedynym. Zawsze marzyłam o prawdziwej miłości , a nie zabawie jak moi rówieśnicy . Po około miesiącu poznałam wspaniałego chłopaka . Po jakimś czasie zaczęło się wszystko psuć, a on po prawie pół roku bycia razem zerwał ze mną w kłótni. Prosiłam Boga, żeby ten pierwszy okazał się jedynym , znalazłam go, ale niestety zakończenie nie jest takie jakie bym chciała.
17-latka
Trudna sprawa
Spodobał mi się kolega, ja jemu chyba też. Ale wiem, że koleżanka też o nim marzy. Ostatnio on zapytał, czy idę prosto do domu, bo wybiera się w moim kierunku. Ona to usłyszała, nagle postanowiła iść z nami i zepsuła wszystko. Przecież nigdy ze mną nie wraca, to jej nie po drodze. Inni chłopcy obserwują nas, śmieją się, to go chyba hamuje i nie było między nami żadnej ważniej rozmowy.
Nastolatka
Rodzice- worek treningowy
Sama się na siebie złoszczę, że wyżywam się na rodzicach. Wiem, że to ja mam problem. Jestem po cichu i w tajemnicy zauroczona w koledze z treningów. Teraz są wakacje, nie widuję go, więc stałam się bardziej nerwowa i wybuchowa. Sama obecność rodziców mnie drażni, a gdy dopytują, to wybucham. Skąd we mnie tyle złości? Żeby było jeszcze dziwniej, to moi rodzice specjalnie się tym zachowaniem nie przejmują.
15-latka
Błędne myślienie
Czy nie uważa Pani, że czasem trzeba odpuścić walkę z grzechem, żeby z nim skończyć? Zauważyłem, że paradoksalnie im więcej człowiek się stara i broni, tym więcej grzeszy. Czy nie warto lepiej czasem odpuścić tzn. zgrzeszyć, nie myśleć o tym jako o czymś zakazanym ? Moim zdaniem, jeśli na grzech nie patrzy sie jak na grzech, to łatwiej jest nam go przezwyciężyć i nie ma pokusy. Jak pani myśli?
Licealista
