wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1215 | WYNIKÓW
Optymistyczne podejście
W gimnazjum koleżanki były dla mnie bardzo niemiłe, sporo wycierpiałam. Stałam się nieufna, rzadko gdziekolwiek wychodziłam, przerwy spędzałam samotnie. Pod koniec III klasy sytuacja się poprawiła. Postanowiłam sobie stanowczo, że w liceum będę odważniejsza, że pójdę na pierwsza spotkanie klas pierwszych, że będę zaczynała rozmowy z koleżankami. Tamten zły czas uważam za zamknięty.
Licealistka
Wyniszczający alkoholizm
Mój ojciec jest alkoholikiem i bardzo trudno wytrzymać u nas w domu. To ja tu siedzę po szkole, wysłuchuję jego gadania, od którego miesza się w głowie. Jestem nerwowa, nie wierzę w siebie, a już najgorsze jest dla mnie rozwiązywanie testów. Pod koniec I klasy mieliśmy jakby próbną maturę i napisałam strasznie słabo. Siostra jest w domu w zasadzie nieobecna, często nawet śpi u przyjaciółki, mama zajmuje się zarabianiem pieniędzy, by było co jeść i zapłacone rachunki. Na ojca już chyba machnęła ręką, bo pije, odkąd pamiętam. Próbuję z nim rozmawiać, ale to nic nie daje. W domu bardzo często nie mam warunków do odrabiania lekcji. Mam coraz większą ochotę zrezygnować z wszystkiego- z nauki, z dbania o siebie, o dom. W szkole nikt nie wie o moich problemach.
Licealistka
Relacje między przyjaciółkami
Moja przyjaciółka odsuwa się ode mnie. O byle co się obraża, tak kombinuje, bym się ciągle czuła winna. Np. prosi, bym poszła z nią do sklepu. Jeśli naprawdę nie mogę, ma powód, by się długo gniewać. Przerwy coraz częściej spędza z inną dziewczyną, a gdy ja podchodzę, one szybko gdzieś idą. Zapytana wprost dlaczego tak robi, powiedziała, że to moje wymysły. Czy jej zachowanie jest normalne?
12-latka
Planuję zmiany od września
Wakacje się kończą i wnet zacznie się VI klasa. Postanowiłam sporo zmienić w swoim życiu, bo chyba do tej pory byłam niepotrzebnie samotnikiem zajętym tylko nauką. Koleżanki przyjaźnią się głównie we dwie, strasznie się obgadują, są złośliwe i nieżyczliwe. Ale czuję, że nie musi tak być, że można by to zmienić, tylko nie wiem jak. Wiadomo, że zacząć należy od siebie, więc chcę spróbować stać się życzliwa, pogodna, ponad podziałami.
Szóstoklasistka
Nieśmiałość, która przeszkadza
Jestem bardzo nieśmiała. Analizuję każde swoje słowo, 100 razy zastanawiam się, czy coś powiedzieć, aż w końcu jest już za późno, żeby to wtrącić. Próbuję coś z tym robić, ale mi nie wychodzi i tylko się zniechęcam. Często mam wrażenie, że ludzie źle mnie odbierają, bo mogę sprawiać wrażenie zarozumiałej, wyniosłej. A ja po prostu się stresuję. Nawet jak idę ulicą czy szkolnym korytarzem, to mam wrażenie, że plączą mi się nogi, że poruszam się nienaturalnie. Nie umiem tańczyć na dyskotekach czy weselach. Gdy z kimś rozmawiam, nie potrafię patrzeć tej osobie w oczy. Na lekcjach rzadko się zgłaszam, kiedy odpowiadam, to cicho i niepewnie. Denerwuje mnie czerwienienie się. Cały czas boję się, że powiem coś głupiego. A raczej boję się, że nie wiem czegoś, co jest oczywiste i przez to się ośmieszę. Stresuję się nawet głupim wyjściem do sklepu, załatwieniem błahej sprawy u znajomej mamy, itp.
14-latka
Lęk przed odrzuceniem
Podobnie jak inna z dziewczyn, które o tym piszą, ja też nie wychodzę na podwórko. Boję się odrzucenia. Jedna z koleżanek już się kilka razy na mnie obraziła. Po kilku dniach znowu pisała, ale ja jej nie ufam. Chciała, bym jej podała swoje hasło, ale się nie zgodziłam i znowu się gniewa. Jak się pozbyć lęku przed odrzuceniem i wyjść do nich?
12-latka
Pesymizm w środku lata
Mieszkam na wsi. Nie ma w pobliżu lasów, nie ma jezior, rzeki. Moich rówieśników bardzo mało, do tego nieciekawi. Nigdzie nie wyjechałam i nie wyjadę. Zresztą, nawet nie znam dobrze najbliższego miasta. Moje koleżanki spędzają wakacje poza domem, czuję się więc okropnie. No i najważniejsze- nie mam chłopaka. Nie ma z kim pogadać, nie ma do kogo się przytulic. Siedzę w domu, jest mi ciężko….
Gimnazjalistka
