wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1010 | WYNIKÓW
Odrzucenie uczniów ze wsi
W podstawówce, szczególnie w ostatniej klasie, było świetnie. Niestety, teraz dojeżdżam do gimnazjum w mieście. To bardzo duża szkoła. Rozrzucili nas po klasach, trudno spotkać kumpla. Natomiast w klasie ciągle źle się czuję, gdyż jako „wsioki” jesteśmy odrzuceni. Mijają miesiące, a nie potrafię się zaprzyjaźnić z żadnym chłopakiem, chyba nie mam u nich szans. Doskwiera mi samotność, brak kolegów.
Gimnazjalista
Spadamy na wakacje
Nie wystarczy mieć świadectwo trzeba dać świadectwo. Już w szkole podstawowej Karol Wojtyła dał się poznać nie tylko jako zdolny uczeń, ale również jako dobry kolega, bardzo lubiany w klasie. Koledzy mówili: „Na Lolka zawsze można było liczyć”. Potem w gimnazjum też miał najlepsze oceny z wszystkich przedmiotów, a z niektórych dostawał nawet specjalne wyróżnienie z dopiskiem: „z wielkim zamiłowaniem”.
Czas ucieka
Kończy się czas gimnazjum, a mi od dłuższego czasu podoba się kolega z sąsiedniej klasy, z którym dojeżdżam często jednym autobusem. On też zerka coraz bardziej. Znamy się dobrze, rozmawiamy, można nawet powiedzieć, że się przyjaźnimy. Ale coraz bardziej marzę, by nasze relacje nabrały innego znaczenia, bo on mi się podoba, lubię go, zależy mi na nim. Nie wiem, co on o tym myśli
16 -latka.
Zbyt wiele żądasz
Pierwsza klasa gimnazjum - zakochałem się. Zostaliśmy przyjaciółmi. Po wakacjach podszedłem do tej sprawy z dystansem. Zmądrzałem i zacząłem być opanowany, spokojny, ale z poczuciem humoru. Skutek był taki że oddaliliśmy się od siebie. Wszystko skończyło się tak, że już całkiem straciłem nadzieję na bycie razem. I nie chodzi mi o "zabawę w chodzenie", tylko o zwykłą miłość, bez żadnych umów, wymagań, chodzenia
14 latek.
Zaklepana przyszłość
Rodzina od zawsze planowała dla mnie studia medyczne. To jakby zaklepane. Tymczasem kończę 2 klasę gimnazjum i zaczynam mieć wątpliwości. A może dziennikarstwo? Mam dobre oceny z polskiego, lubię pisać, pasjonuję się modą, więc może ta tematyka w dziennikarstwie? Martwię się, bo koleżanki mają inne plany i możliwe, że trzeba będzie się rozstać. Nie wyobrażam sobie tego. Nie wiem, kiedy to ogłosić, jak przygotować rodzinkę.
Gimnazjalistka
Nie zrywaj kontaktów
Po zakończeniu gimnazjum zerwałem kontakty z tymi ludźmi, chociaż ich lubiłem. Mimo wszystko długo zapraszano mnie na różne spotkania. Nie chodziłem, bo po co, ta szkoła już zakończona. Ale wiedziałem, że mają fajnie. W moim technikum nie znalazłem bliskich przyjaciół. Zaczynają się 18-tki mojego rocznika, mam już pierwsze zaproszenia i nie wiem, czy pójść, skoro do tej pory nie chodziłem?
Prawie 18-latek
Zawsze jest rozwiązanie
Niestety, nie mogę skorzystać z Pani pomysłów, jeśli chodzi o sytuację na katechezie. Dopiero niedawno (końcówka 6 klasy i w 1 gimnazjum) zaczęłam się otwierać na ludzi i stałam się bardziej towarzyska. Dawniej siedziałam w domu i nie spotykałam się z koleżankami. Nie chcę się wychylać przed tłum także z tego powodu, że ja byłam jedną z osób, które najbardziej przeszkadzały na lekcji.
Gimnazjalistka, kl. I
Zatrzymać czas
Nie chcę iść do gimnazjum, bo wtedy nasza klasa się rozdzieli i jak tylko sobie pomyślę, że to już wkrótce nastąpi, to chcę mi się płakać, że było tak super i już tak nie będzie. Gdybym mogła, trzymałabym się rękami i nogami, żeby nic się nie zmieniło, żeby zostało jak jest i żeby nie iść w przyszłość. Wszyscy chcą być dorosłymi, ale ja nie.
Szóstoklasistka
Nie warto zaczynać??
Znamy się dobrze, przyjaźnimy nawet. Zauważyłam jednak, że coś się zmieniło, że inaczej na mnie patrzy, że inaczej rozmawia, traktuje mnie. Czuję, że lada moment padnie pytanie o chodzenie. A ja nic nie czuję. Poza tym, jestem zdecydowaną przeciwniczką chodzenia w gimnazjum. Ale nie chcę tracić fajnego przyjaciela. Poza tym, rozejdziemy się wnet doi różnych szkół, poznam nowych kolegów, więc po co teraz coś zaczynać?
Gimnazjalistka
Wspomnienie pierwszej miłości
Jako gimnazjalistka kochałam się w koledze, on chyba też coś czuł, ale byliśmy za młodzi, nieśmiali, nie wyszło. Rozeszliśmy się do innych szkół. Mam fantastycznego chłopaka- dobrego, opiekuńczego, mądrego, pracowitego. A jednak ciągle powraca wątpliwość, bo wspominam tego z gimnazjum, mam wrażenie, że pierwsza miłość jest najsilniejsza, że z nim byłabym szczęśliwsza. Boję się, że w końcu stracę obu.
17-latka
