wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4537 | WYNIKÓW
Zgubna nienawiść
Nienawidzę szkoły. Nie lubię ludzi, nie lubię nauczycieli, nie lubię czuć się olewana i w głębi duszy nie lubię być sama. Ale często jestem. Nie potrafię wpasować się w tłum ludzi. Moje dwie dobre koleżanki integrują sie z cala klasą, ale ja nie potrafię. Zawsze cicha, słodka, nieśmiała, niezdarna, bezgranicznie miła, ustępliwa. Chciałabym być bardziej śmiała. Nienawidzę swojego wyglądu. Uważam, że jestem za gruba i brzydka. Jest w klasie chłopak, o którym nie umiem przestać myśleć. Piszemy trochę. On jest dla mnie bardzo miły. Ale on jest miły dla każdej. Dla wszystkich. Wierzę w Boga, ale nie jestem dobrą katoliczką. Jedyna osoba, która wierzy we mnie i moja wiarę to ksiądz- katecheta. Chcę coś zmienić.
Gimnazjalistka, kl. III
Jak z czasów średniowiecza?
. Podbiegałam co jakiś czas do nich i dowiedziałam się, że najpierw nie było Darii za wesoło. Uczestnicy obozu przybrali pozy luzaków, którzy nie uznają żadnych zasad. A ponieważ wcale tacy nie są, więc własny stres chcieli pokonać śmiejąc się i szydząc z osób, które wyróżniały się w tłumie. No i padło na Darię, że nie powinna być dziecinna, że rodzice o niczym się nie dowiedzą, że z życia trzeba czerpać jak najwięcej przyjemności, że nie powinna zachowywać się jak bohaterka średniowiecznych żywotów świętych.
Samotność przeszkadza
Nigdy nie miałem kolegi, a co dopiero przyjaciela. Zawsze byłem sam, podczas gdy inni się bawili, rozmawiali itp. W przedszkolu miałem koleżankę, z którą się lubiliśmy, później byliśmy w jednej klasie, lecz jakoś w czwartej klasie odsunęła się do dziewczyn. Chłopaki z klasy śmiali się ze mnie na w-f-ie, ponieważ nie interesuję się sportem. Jestem w nowej klasie i chociaż nikt mi nie dokucza, to jednak nie ma chłopaków, z którymi mógłbym swobodnie rozmawiać, bądź spotykać się po lekcjach. Nie mam z nikim wspólnego tematu.
Siódmoklasista
Można zaprosić
On jest lektorem w kościele. Od dawna zwróciłam na niego uwagę i bardzo chciałabym go poznać. Od kilku dni siedzi mi w głowie pomysł, żeby zaprosić go do znajomych na Facebook'u. Z jednej strony fajnie, z drugiej, to dla mnie ujma, że dziewczyna zaprasza chłopaka - to tak, jakbym się narzucała. Zawsze byłam i chyba będę staroświecka, uznaję, że to chłopak powinien pierwszy okazywać zainteresowanie. Wiem jednak, że może poznałby mnie, może coś by się ruszyło, bo póki co nie mam możliwości. Co Pani o tym myśli?
17-latka
Zbyt krytyczne spojrzenie na siebie
Doszedłem do wniosku, że w niczym nie jestem dobry. Niby jestem dobry w niektórych dziedzinach sportu, ale nie mogę się nazwać wysportowanym. Mam dobre stopnie - a żadnego konkursu nie wygrałem. Niby niewiele jest osób, które mnie strasznie nie lubią, ale są takie. Mam przyjaciela, ale ostatnio jakoś rzadziej się spotykamy. Strasznie długo siedzę przed komputerem. Już ze dwadzieścia razy sobie przyrzekałem, ze się z tym ogarnę, ale nie wyszło. No i jeszcze sprawa dziewczyn, chyba żadna mnie nie zechce. Dochodzę do wniosku, że do niczego się nie nadaję.
Zrezygnowany nastolatek
Wyszydzana
W moim gimnazjum wszyscy ściągają, wpychają się do kolejki w barku, piją, przeklinają, śmieją się z księży, kościoła itp. A ja jestem w środku tego chaosu. Nie ściągam, uczę się, nie gadam na lekcji, jestem katoliczką, modlę się. A oni się ze mnie śmieją. Kiedy przechodzę korytarzem słyszę jak dziewczyny z 3 i 2 klasy się z mnie śmieją, a potem podchodzą do mnie i złośliwie się pytają o różne rzeczy. Nie wiem, co mam z tym robić. Próbowałam to ignorować, ale oni nie przestają. Mam dosyć robienia ze mnie pośmiewiska.
Gimnazjalistka
Mam sama siebie dosyć
Sama z sobą czuję się coraz gorzej. Wpadam w dołki psychiczne i nie potrafię się z nich wydobyć. Mimo pięknego wieku absolutnie nie jestem szczęśliwa. Ciągłe płacze, nadwrażliwość, niezadowolenie z siebie. Nie wiem, kim jestem, nie wiem, co chcę w życiu robić. Na dodatek dobre koleżanki coraz bardziej mnie drażnią, często dochodzi między nami do spięć. Mam dosyć samej siebie i nie wiem, jak to zmienić.
16-latka
Rady dla nieśmiałych
Odkąd pamiętam zawsze byłem cichy i nieśmiały. Nie cierpiałem rodzinnych wizyt, wstydziłem się, kiedy rodzice przedstawiali mnie komuś obcemu. W szkole podstawowej miałem masę kompleksów. Stałem się totalnym samotnikiem. Niby chciałem towarzystwa, przyjaciół, ale byłem wycofany, nie potrafiłem otwarcie prowadzić rozmów "o niczym", zagadywać do nowych osób, a odpowiedzi ustne czy wystąpienia w jakiś klasowych imprezach, przedstawieniach to była dla mnie męka.
Maturzysta
Najnowsze w serwisie
- Przypowieści Pana Jezusa
- Mieć kogoś w nienawiści
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- A co ja z tego będę miał?
- 99 lat temu powstał Grób Nieznanego Żołnierza
- Każdy może być święty
- Roraty z "Małym Gościem"
- Świecący spray dla pieszych
- Archeolodzy znaleźli ponad 6 tys. budowli cywilizacji Majów
