wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2161 | WYNIKÓW
Mama- pedantka
Proszę mi wierzyć, że sprzątam tak, jak potrafię najlepiej. Niestety, mojej mamie nigdy nie dogodzę. Jest pedantką i gdy wpada do domu zaczyna się fala krytyki. Ja się bronię, więc są potem płacze, krzyki, kłótnie. Moją mamę bardzo trudno przekonać, że w swoim pokoju czuję się dobrze, gdy jest tak, jak sobie sama posprzątam. Wczoraj zagroziła, że nie puści mnie z koleżankami na koncert, a mi tak na tym zależy. Oszaleję w tym domu!
15-latka
Mam pewność
Nagle zaczęłam błądzić wzrokiem po domu i spojrzałam na Jezusa, obraz kupiony przed laty - błogosławiona chwilo! Poczułam, jak spływa na mnie spokój, a w sercu pojawia się jakieś lube ciepło. Po wyjściu gościa stanęłam przy kominku, na którego półce stoi obraz Świętej Rodziny. Patrząc na Świętego Józefa, Maryję i Jezusa, oczywiście zamyśliłam się na temat mojej przyszłej rodziny, którą kiedyś chciałabym stworzyć. Nie potrafię wyrazić tego, co poczułam, co do mnie dotarło. Wydaje mi się jednak, że Bóg cały czas mnie zapewnia o tym, że jest ktoś dla mnie stworzony, że go spotkam. Tylko tyle, że nie wiadomo kiedy.
19-latka
Inni mają lepiej
W naszej klasie jest kilka grupek. Jestem w jednej, całkiem fajnej. Ale jednocześnie obserwuję dziewczyny z idealnej grupy i im zazdroszczę. I niby mam piękne życie, bo dobrze się uczę, mam sporo koleżanek, dobrą rodzinę. Ale obserwowanie tamtej grupy odbiera mi radośc życia, kombinuję, jakby się wśród nich znaleźć. Czy to źle?
Licealistka
Sens i bezsens
Koleżanka twierdzi, że jest już niewierząca, że wnet przestanie chodzić do kościoła. To pod wpływem naszej nowej klasy, gdzie większość ma takie poglądy. Na mnie to nie działa, ja mam swój rozum. Rozmawiam z wszystkimi, ale to nie ma wpływu na moją wiarę. U niej inaczej. Zauważyłam, że jednocześnie ona coraz mocniej narzeka, że życie to jeden bezsens itd. Ale gdy chcę ją przekonywać do wiary, to denerwuje się, nie słucha, gada bzdury.
Gimnazjalistka
Jak znieść porażkę?
Bardzo spodobała mi się koleżanka z klasy. Wydawało mi się, że i ona się mi przygląda i uśmiecha się. Zebrałem się na odwagę, zaczepiłem jej koleżanki, pytałem o moje szanse. One szeptały, zerkały, znowu uśmiechy, tajemnice. W końcu zapytałam przez Internet o chodzenie. Odmówiła. Załamało mnie to. Nie wiem, jak ja pójdę do szkoły, jak na nią spojrzę.
Gimnazjalista
Najnowsze w serwisie
- Mieć kogoś w nienawiści
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- A co ja z tego będę miał?
- 99 lat temu powstał Grób Nieznanego Żołnierza
- Każdy może być święty
- Roraty z "Małym Gościem"
- Świecący spray dla pieszych
- Archeolodzy znaleźli ponad 6 tys. budowli cywilizacji Majów
- Jezus nie boi się trudności
