wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1015 | WYNIKÓW
Krytyczne spojrzenie
Moi koledzy z klasy ostatnio bardzo się zmienili. Dużo przeklinają, mają też co chwila tak zwane "skojarzenia" z rzeczami o charakterze seksualnym. Mówienie do innych "idioto" jest u nich chlebem powszednim, wyzywają się i wyrażają się w prostacki sposób. Sporo moich kolegów śmieje się ze mnie, bo jestem inna, dziewczyny, albo mi dokuczają, albo po prostu mnie unikają. Mam wielu kolegów w młodszych klasach, bo mam znakomity kontakt z małymi dziećmi. Lubię też spędzać czas z niepełnosprawnymi dziećmi, a moim marzeniem jest zostać wolontariuszką w hospicjum dziecięcym. Jestem humanistką, w tej chwili waham się między polonistyką, filozofią, psychologią. Idę do gimnazjum katolickiego i myślę, że opisane przeze mnie powyżej zachowania nie będą aż tak mocno i często występować. Nie wiem, jak to będzie.
13-latka
Podsumowanie roku szkolnego
Kończy się dobry rok szkolny. Pomagałam innym tyle, ile potrafiłam. Jednak w życiu zawsze muszą być problemy. Otóż bardzo się boję śmierci kogoś z rodziny, boję się choroby, no i ciągle nie jestem z siebie zadowolona. Denerwuje mnie mój brak zorganizowania, czas spędzony w sieci, który by można lepiej wykorzystać. Dążę do doskonałości, ale niezbyt to mi wychodzi. No i ciągle nie wiem, co wybrać w życiu, a I klasa liceum właśnie się kończy. Medycyna? Muzyka? Może pisarstwo? Marzę o rodzinie i to wielodzietnej. Chętnie prowadziłabym rodzinny dom dziecka. Z pewnością chcę pomagać innym. No i jak każda dziewczyna w moim wieku marzę o dobrym chłopaku. Co Pani o tym wszystkim sądzi?
Licealistka
Potrzeba zmiany
Na obozie spotkałam świetnego chłopaka, tylko przez moją nieśmiałość nie poznaliśmy się zbyt dobrze. On do tego był pięć lat starszy, więc siedziałam jak mysz pod miotłą, gdy reszta śmiała się, żartowała. W ogóle - poznając człowieka ja najczęściej obserwuję. Nigdy nie potrafię zacząć rozmowy, mam bardzo mało pewności siebie w takich sytuacjach. A chłopaki w moim wieku wydają mi się strasznie dziecinni i wolałabym spędzać czas ze starszymi. Czy to jest normalne? Jak rozmawiać ze starszymi chłopakami, żeby nie czuć takiej nieśmiałości? Oni są zawsze tacy wyluzowani, a mi ciężko się przełamać. I jak wreszcie nabrać pewności siebie, być taką spontaniczną jak inni, a nie martwić co chwila, czy powinnam robić to co robię, mówić to co mówię i każde słówko przemyślEć w głowie tysiąc razy?
16-latka
Tajemnice przyjaźni
W podstawówce i gimnazjum miałam tendencję do nazywania wszystkich moimi przyjaciółmi po pół roku, roku znajomości. Chyba wynika to z jakiejś potrzeby pewności, stałości, bezpieczeństwa i poczucia niezagrożonej pozycji wśród znajomych. Tak jak "ma się" chłopaka, tak "ma się" przyjaciółkę. Sama się oburzyłam, kiedy opowiadałam bliskiej koleżance o naszych znajomych papużkach- nierozłączkach, a ona rzuciła "No, to tak samo, jakby ktoś nazwał NAS przyjaciółkami". Zapytałam "A nimi nie jesteśmy?", na co ona "Zobaczymy za kilka lat". Bardzo mnie to wtedy zabolało, jednak po paru dniach, na spokojnie uznałam, że skoro wszystkie moje nagłe "przyjaźnie", te z nocnymi zwierzeniami i długimi godzinami wiszenia na telefonie dziwnie się rozpadały po kilku, kilkunastu miesiącach, to może faktycznie nie tędy droga i potrzeba więcej czasu. Od tej rozmowy mijają jakieś 4 lata i to naprawdę jedyna znajomość, która się z czasem nie wypaliła
Skacz z radości
Bardzo różniliśmy się od siebie. On pijacy, palący, ćpający, a ja ta grzeczna. Akceptowałam go, to co robi, ale sama nigdy nie dałam się namówić, by spróbować. Wiedziałam, że umawiał się ze swoja przyjaciółka na 'pijackie' imprezy, nie zapraszając mnie tam. Potem urwał się nasz kontakt, a następnie pisaliśmy, ale pisał mi wiele przykrych rzeczy, więc uznałam, że to koniec. Zaraz tego pożałowałam. Ma teraz ciągle doła. Raz udało mi się z nim spotkać, zaczęłam przepraszać, obiecał, że przemyśli. Tylko, czy to ma sens? To ostatnia klasa gimnazjum, za rok pójdziemy do różnych szkół.
15-latka
Nie znoszę upałów
Nie znoszę lata! Upały to dla mnie makabra. Jestem rozdrażniona, na nic nie mam siły. Tymczasem mama mnie dodatkowo dołuje i stresuje, ciągle się czepia, każe coś robić, a ja nie mam siły. Już prawie nie wychodzę z domu, nie spotykam się z nikim, bo mi się nie chce. Marzę, by lato się wreszcie skończyło.
Gimnazjalistka
