wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 5698 | WYNIKÓW
Nasze skarby
Spacery zawsze są cudowne, ale żadne nie sprawiają nam tyle radości co jesienne włóczęgi, węszenia, bieganie. Niestety, przed domkami sąsiadującymi z naszym ludzie zupełnie bez sensu chwytają codziennie za miotły i zmiatają liście z chodników. Ale radzę sobie i z tym, bo przecież powstają wówczas solidne kopce, w których zapachy cudownie mieszają się ze sobą
Dojrzewanie wśród książek
Uwielbiam czytać książki. Uwielbiam poznawać nowe historie, nie tylko te z książek. Czuję się bogatsza w doświadczenia, poznaję punkt widzenia innych ludzi. Jestem niesamowicie wdzięczna Panu Bogu za ten dar, dzięki któremu z kilku czarnych znaczków dowiaduję się tego, co działo się parę wieków wcześniej lub też to, o czym myślała zupełnie nieznana mi osoba!
14-latka
Bezpiecznie pod tym płaszczem. Bez Maryi ani rusz
Ile razy wsiadam do samochodu, przekręcam kluczyki w stacyjce, wciskam sprzęgło, gaz i… „Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko…”. Obojętnie, czy jadę sama, czy z rodziną. To moja ulubiona modlitwa. Zresztą chyba nie tylko moja. Znam wielu ludzi, którzy tą modlitwą zaczynają podróż; przez cały dzień polecają w niej Matce Najświętszej różne życiowe sprawy.
Spojrzeć ludziom w oczy
Nie potrafię zaufać ludziom. Wydaje mi się, że każdy ocenia mnie krytycznie, że się ze mnie śmieje, szydzi ze mnie. Dlatego nie potrafię wymieniać z kimś spojrzeń, a już najgorzej, gdy spogląda na mnie chłopak. Starszy brat jest otwarty, ma tylu znajomych, a ja tylko kilka koleżanek. Tak bym się chciała otworzyć na ludzi, spoglądać na nich i odbierać ich spojrzenia bez stresu.
Maturzystka
Święty Roch i raj zwierząt
Święty Roch żył przed wiekami i wędrując po świecie leczył ludzi oraz zwierzęta. Przy jego boku był zawsze pies, który kiedyś uratował świętemu życie, a teraz pomagał. Lizał rany oraz wskazywał drogę do potrzebujących pomocy. Roch i jego pies nie rozstawali się nigdy. Dlatego po śmierci świętego i pies zakończył życie, a jego leciutka dusza wraz z duszą Rocha znalazła sie u bram raju.
Marzenie o uczuciu
Mam przyjaciółki i fajną rodzinę, ale czuję się samotna. Wiem, że są ludzie, którzy mnie kochają, jednak chciałabym mieć kogoś specjalnego. Z jednej strony uważam, że mam jeszcze czas na takie sprawy, ale z drugiej marzę o poczuciu bezpieczeństwa i miłości (takiej innej niż rodzinna). W moim środowisku nikt z nikim nie chodzi, a do tego jestem nieśmiała wobec chłopaków. Co mogę zrobić?
6-klasistka
Są takie sfery w życiu, o których opowiada się tylko najbliższym albo wyłącznie Panu Bogu
Zapytano kiedyś papieża Jana XXIII, czy można wydać jego osobiste notatki, które zaczął prowadzić jeszcze jako nastolatek. Papież odpowiedział tak: „Dawniej odczuwałem pewną odrazę na myśl o rozgłaszaniu moich tak osobistych spraw. Rozumiem dobrze, że o papieżu ludzie chcieliby wszystko wiedzieć i że wszystko może przydać się historii. Ale w tych kartach jest zawarta cała moja dusza, to, co bardziej niż cokolwiek innego odczuwam jako swoją własność”.
Nie ma sprzeczności
We wrześniu przyszłam do pierwszej klasy liceum. Wiadomo, nowa szkoła, nowi ludzie. Od samego początku roku szkolnego moje myśli zaprzątają chłopcy. Bardzo często zastanawiam się czy dobrze wyglądam i czy się im podobam. Chciałabym też znaleźć sobie chłopaka. Przez te moje "marzenia o chłopcach" zaniedbałam Pana Boga. Mało o Nim myślę. Źle się z tym czuję i nie wiem co mam zrobić.
16-latka
Zawsze jest rozwiązanie
Niestety, nie mogę skorzystać z Pani pomysłów, jeśli chodzi o sytuację na katechezie. Dopiero niedawno (końcówka 6 klasy i w 1 gimnazjum) zaczęłam się otwierać na ludzi i stałam się bardziej towarzyska. Dawniej siedziałam w domu i nie spotykałam się z koleżankami. Nie chcę się wychylać przed tłum także z tego powodu, że ja byłam jedną z osób, które najbardziej przeszkadzały na lekcji.
Gimnazjalistka, kl. I
Bez kontaktów
Gdy byłem młodszy nie zwracałem uwagi na to, że rodzice bardzo izolowali mnie od rówieśników. Byłem tylko z rodzicami, dziadkami, którzy pilnowali, bym się z nikim miejscowym nie przyjaźnił. Uczyłem się zawsze bardzo dobrze, miałem swoje pasje, nie brakowało mi kolegów do teraz. Nagle czuję się samotny, brakuje mi rozmów, spotkań po szkole. Czy mam czekać do liceum, gdzie poznam ludzi o podobnych zainteresowaniach?
