wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 5981 | WYNIKÓW
Refleksje animatorki
Mnóstwo negatywnych myśli przeszło mi przez głowę przed rozpoczęciem rekolekcji: ,,nie dasz rady, głupia jesteś, że pchasz się do takiej roli, nie nadajesz się na animatorkę, jesteś za mało kontaktowa, nie dajesz dobrego przykładu" itp. Ja natomiast dobrze wiedziałam, że Pan Bóg tego ode mnie chce, że mnie wzywa do takiej roli, że to moje niełatwe zadanie. Pierwszego dnia liczne obawy nadal siedziały mocno w mojej głowie. ,,co Ty tu robisz w ogóle? Przecież Ty jesteś typem za spokojnego i za cichego człowieka. Nie umiesz zwracać innym uwagi i przewodniczyć grupie.". Jednak gdzieś w sercu słyszałam, że to dobrze, iż mam takie obawy - że nie czuję się godna swojego zadania. Dziewczyny z mojej grupy z każdym dniem lubiłam coraz więcej. Każde nasze spotkanie było okazją do ubogacania się nawzajem.
Naprawić swój błąd
Coś mnie podkusiło, założyłem stronę i wyśmiałem kolegę. Cała klasa, sporo osób ze szkoły miało ubaw. Sprawa doszła do nauczycieli, była awantura. Zrozumiałem, że zrobiłem coś głupiego, szybko usunąłem stronę, ale on nawet na mnie nie patrzy. Przeprosiłem na forum klasy, chyba widać, że mi głupio. Niestety, czuję, że nie jest tak jak dawniej, czuję, że on ma do mnie żal. Chciałbym coś dla niego zrobic, ale on mnie unika.
Szóstoklasista
Odrzucenie uczniów ze wsi
W podstawówce, szczególnie w ostatniej klasie, było świetnie. Niestety, teraz dojeżdżam do gimnazjum w mieście. To bardzo duża szkoła. Rozrzucili nas po klasach, trudno spotkać kumpla. Natomiast w klasie ciągle źle się czuję, gdyż jako „wsioki” jesteśmy odrzuceni. Mijają miesiące, a nie potrafię się zaprzyjaźnić z żadnym chłopakiem, chyba nie mam u nich szans. Doskwiera mi samotność, brak kolegów.
Gimnazjalista
Nie odpuszczę
Kilka miesięcy temu zakochałem się w koleżance z klasy równoległej. Mamy bardzo wiele wspólnego. Niestety dowiedziałem się, że ma chłopaka. Co prawda on jest jej przeciwieństwem, ale widać, że ona go kocha. Wiem, że mógłbym poczekać aż moje uczucie ustanie, ale nie chcę. W szkole wszyscy śmieją się ze mnie i z mojego niskiego wzrostu. Modlę się, żeby wszystko się ułożyło, ale nic się nie dzieje i powoli przestaję ufać Bogu.
14-latek
