wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1203 | WYNIKÓW
Wątpliwości
Chodzę co niedzielę do kościoła, przyjmuję komunię, spowiadam się. Jednak zacząłem myśleć, jak bardzo jestem inny przez wiarę, powinna być moją dumą, a nie jest. Zacząłem wątpić, zadawać sobie pytanie, czy Bóg istnieje, a nawet jeśli tak, to czy rzymsko katolicy mają rację? Czytałem kiedyś, że nawet papież Franciszek miewa silne wątpliwości w wierze, które zmuszają go do szukania głębszych odpowiedzi. Czy zatem jako katolik mogę się zastanawiać, czy Bóg istnieje? W jaki sposób mam być przy tym bezstronny, nie ulec pokusie wygodnego ateizmu? Czy będzie to grzech? A jeśli dojdę do wniosku, że wiara nie jest prawdziwa, mam odejść z kościoła?
Nastolatek
Problemy "Żyrafy"
Mam 170,5 cm wzrostu. Już teraz jestem wyższa od 95% moich rówieśniczek, przewyższam ciocie, babcie, nauczycielki i mamę. Wiem, że wszystkie modelki są wysokie i zgrabne, ale ja źle się czuję z moim wzrostem. Nie ma dnia - dosłownie, żebym nie myślała o wzroście i nie porównywała się ze wszystkimi spotkanymi dziewczynami. Do tego duża stopa, więc co kiedyś z obcasami? Nie akceptuję swojego wzrostu i źle mi z nim.
Żyrafa, lat 14
Dlaczego świętujemy niedzielę?
Ostatnimi czasy sporo zastanawiam się na temat tego, czy to właśnie niedziela powinna być dniem, który należy poświęcić na odpoczynek i zadumę oraz w trakcie którego należy uczestniczyć we Mszy Świętej. W Biblii mówi się bowiem o szabacie, który wypadał w sobotę. Na lekcjach religii w podstawówce katechetka wspominała o tym, że pierwszym dniem tygodnia jest niedziela, a Bóg przy tworzeniu świata odpoczywał siódmego dnia, a więc według takiego liczenia powinniśmy święcić sobotę. Dlatego dopada mnie wciąż refleksja, czy słusznie święcimy niedzielę oraz także dlaczego jeżeli w Biblii mówi się o sobocie, to Kościół tak znikąd ustanowił niedzielę? Skąd to się wzięło?
Gimnazjalistka
Czy to problem nieśmiałości?
Poznałam kolegę z innej szkoły, więc nie widujemy się często. Ostatnio podeszłam do niego z koleżanką i zaczęliśmy rozmawiać, ale on tak jakby mówił tylko do tej koleżanki. Jak ja coś mówiłam, to patrzył się w podłogę i raz zerknąłem na ułamek sekundy. Później po jakichś 30 minutach już normalnie że mną rozmawiał, znaczy patrzył się trochę w oczy nie spuszczał wzroku tak bardzo.
Nastolatka
Najnowsze w serwisie
- Siostra Faustyna – zakochana po uszy
- Podwórkowe Koła Różańcowe Dzieci
- Co znaczą słowa: "biada"?
- Nieść Chrystusa innym
- Wspomnienie aniołów stróżów
- Chcą być blisko Jezusa
- Moim powołaniem jest miłość
- Zemsta jest czymś, co nie podoba się Panu Bogu
- Bóg widzi wszystkie twoje dobre uczynki
- Październikowy numer "Małego Gościa"
