Pokonać strach

Hau, Przyjaciele!

„Gdy ona wchodzi do klasy, to mnie po prostu paraliżuje strach- opowiadała Daria.- Niby jestem przygotowana, ale podczas odpowiedzi ustnej cała wiedza gdzieś ulatuje, a w gardle mam wielką kluskę.” Paulina słuchała uważnie wynurzeń kuzynki, która na półrocze ma trójkę z fizyki i rodzice kazali jej umówić się z Kubą, by ją nieco poduczył. Kuzyn przejrzał jej zeszyt, potem podręcznik, zadał kilka pytań i na końcu stwierdził, że potrzebna jest pomoc psychologiczna, bo wiedzy wystarcza na ocenę dobrą. Ale oczywiście, poćwiczy chętnie, najlepiej już w przyszłym tygodniu. Potem wystarczą konsultacje telefoniczne. Daria westchnęła. Bo kto pomoże przezwyciężyć lęk przed surową, oschłą nauczycielką, przed jej sposobem mówienia, zimnym spojrzeniem, brakiem uśmiechu? Paulina otworzyła jedną z szuflad i przerzucała zeszyty, zerkając na okładki. O, znalazła notatnik z sobotnich spotkań marianek. Jeszcze chwila i już czyta mądrości przekazane przez Kamilę: „Strachu nie zlikwiduje odwaga tylko miłość. Jeśli w złą relację wejdzie Boża Miłość to lęk zniknie.” Miałam wrażenie, że obie dziewczyny nie są przekonane. Ja zresztą też. Warczę na psy mojej wielkości, od większych wolę się trzymać z daleka. Tej wilczurki Kamy przecież nie pokocham. Ona by mnie najchętniej połknęła w całości, gdy przechodzę obok ich domu. Takie rozmyślania przerwała Daria. „Hm, a może ta kobieta ma jakieś bardzo poważne problemy i ukrywa je pod maską chłodu, powagi, może sama się męczy w lodowni, w której się zamknęła?” No i kuzynki ustaliły, że w ramach eksperymentu Daria wzbudzi w sobie najcieplejsze uczucia wobec tej pani. Akurat jutro ostatnia lekcja przed feriami, więc i tak nie będzie oceniania, pytania. Spojrzy więc na nią życzliwie od każdej strony. Przekona nawet do tego kilka koleżanek. Może ciepło płynące z ich serc roztopi lód? A ja? Może pomerdam ogonem i zatrzymam się z całą życzliwością przed domem Kamy? Cześć. Astra