wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 125 | WYNIKÓW
Trudno jest być samotnym
Dokoła coraz więcej par, a ja sama. Kolejne zauroczenie okazało się pomyłką. Pisaliśmy do siebie, były spacery, żarty, miły czas, ale okazało się, że ma dziewczynę. Dobrze, że mam bardzo bliskiego przyjaciela, który jest dla mnie jak brat. Ale oprócz tego tak bym chciała, by pojawiła się ta iskra, która rozpala serce...
Licealistka
Ożywić pamięć
Dwaj bracia, 17-letni Wojtek i 13-letni Mikołaj, różnią się wyglądem, zainteresowaniami i temperamentem. Małomówny i zamknięty w sobie Wojtek żywiołowego i entuzjastycznie nastawionego do świata młodszego brata traktuje jak kosmitę. Bracia często się kłócą i są wobec siebie złośliwi. Nawet wspólna gra na cztery ręce na fortepianie nie poprawia sytuacji. Wygrywając takty „Galopu”, bracia nie wiedzą jeszcze, że już wkrótce będą musieli walczyć razem po tej samej stronie barykady, i to całkiem dosłownie!
Bez zobowiązań
Poznałam świetnego chłopaka, przetańczyliśmy kilka godzin, mieliśmy wiele tematów, potem mnie odwiedził, był pełen czułości. Na kolejną imprezę poszliśmy razem, sądziłam, że jesteśmy parą. Wyjaśnił, że nie chce wiązać się z nikim i mam tylko pozwolić na czułości, by było miło, ale bez zobowiązań...
Maturzystka
Dobra Nowina o roczarowaniu
Chcę napisać trochę o lęku towarzyszącym relacji dwojga ludzi, którzy poznają się, spotykają, po prostu „mają się ku sobie”. Chodzi mi o tutaj o pewną nierozerwalnie związaną z tym zjawiskiem obawę. Zawierają się w niej uczucia niepewności, strachu, poczucie nieodwzajemnienia. Wątpliwości dotyczą pytań: Czy to wszystko ma sens? Czy to ten, ta? Czy nie angażuję się na próżno? Natomiast lęk odnosi się do potencjalnego zranienia i rozczarowania. Co do braku wzajemności, mam tu na myśli sytuację, kiedy jedna ze stron wykazuje więcej aktywności od drugiej, bardziej jej „zależy” , czyli tą wzajemność określiłbym jako odczuwanie na podobnym poziomie.Tak więc, znajdujemy się w samym środku owej rozwijającej się i dynamicznej relacji między dwojgiem zainteresowanych sobą ludzi. Wszystko pięknie, wszystko wspaniale, ale jest jedno małe „coś”, które mąci błogi spokój..
Jak się odnaleźć?
Tyle miesięcy minęło od przeprowadzki, a ja nie potrafię się odnaleźć w nowej szkole. Zaakceptowały mnie tylko dziewczyny, a fajniesi chłopcy w klasie nie rozmawiają ze mną, bo jestem nudna i za cicha. Tęsknię też za neokatechumenatem, do którego kiedyś należałam, a tu nie ma tej wspólnoty.
Nastolatka
