wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 308 | WYNIKÓW
Nauka nie może być bożkiem
Bardzo doskwiera mi brak czasu, chociaż nie oglądam telewizji. Muszę rezygnować z czytania książek, gotowania. Mam dużo nauki, przygotowuję się do egzaminu gimnazjalnego. Spotkania Dzieci Maryi i scholi traktuję ostatnio jak przymus, zabierają mi bowiem czas. Z drugiej strony są tam studenci, którzy mają przecież więcej nauki
Gimnazjalistka, kl. III
Jak żyć bez tableta?
Czy zbyt długo siedzę na tablecie? Teraz piszę z telefonu, bo musiałam oddać tacie tablet, bo za długo go używam. Przy śniadaniu złościłam się i on uważa, że to przez tablet. Gdy mamy nie ma, to się złoszczę, bo mama by mi lepiej zrobiła śniadanie. Mamy teraz nie ma, bo pojechała do pracy i wróci wieczorem. Tata odda mi tablet może o 18. Co ja teraz mam robić?
12-latka
Pragnę zrozumienia
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów, kiedy zadaję dużo pytań. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę, pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów.
Zagubiona
Uważam się za najgorszą...
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów kiedy zadaję dużo pytań. Pytam się wtedy głównie o rzeczy które ja sama nie umiem lub nie mam tej rzeczy. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów, pomimo, iż dopiero zaczęłam dorastać, ale zmiany widać już gołym okiem. W każdym razie tak mi się zdaje.
Zagubiona
Lepiej zrezygnować
To on zaczął się kręcić koło mnie. Ja najpierw go odrzucałam. Jednocześnie sporo rozmawialiśmy. A gdy w końcu coś poczułam, to on się odsunął. Teraz ja ciągle piszę pierwsza, on znika, gdy widzi, że jestem dostępna. Bywa, że odpisuje mi w bardzo niemiły sposób. Zamiast cieszyć się wakacjami, chodzę załamana, nic mi się nie chce.
15-latka
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
