wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4672 | WYNIKÓW
Nieporozumienia
Mam teraz remont pokoju, rodzice chcą oszczędzić na mnie jak najwięcej, a ja chcę mieć pokój, do którego - bez wstydu - zapraszałabym przyjaciół. Chcę w pokoju kilka fajnych rzeczy, ale mama uznaje to za zachłanność. Ja tylko chcę mieć pokój, w którym z przyjemnością bym siedziała, ale mama tego nie rozumie. Mama jest choleryczką, a ja flegmatyczką. Mnie denerwuje jej aktywność i tendencja do kłótni, zaś ja denerwuję ją spokojem i powolnością w życiu codziennym. Dlatego właśnie lepiej dogaduje się z tatą. Cenię jego spokój, nie wystawianie słów na wiatr i racjonalne myślenie.
15-latka
Ludzie spod krzyża
Małgosia umarła na ręku swojej mamy. Maciej myślał, że spali się ze wstydu, gdy niosąc krzyż podczas drogi krzyżowej, spotkał człowieka, z którym robił biznes. Szymona zamurowało, gdy usłyszał, że Bóg mu przebacza grzechy. Miesiąc temu, w marcowym numerze „Małego Gościa”, poznaliśmy ludzi, których Pan Jezus spotkał na swej Drodze Krzyżowej. Wśród nich byli ci najbliżsi, wierni do końca, jak Maryja i Jan przejęci Jego Męką. Ale był też i setnik, i Szymon zajęci swoimi sprawami. Jak w życiu. Na kolejnych stronach przedstawiamy ludzi, którzy przez życie idą za cierpiącym Jezusem.
Wielkie zmiany
Wymazuję z mojego umysłu ciągłe poczucie zagrożenia, nastawienia na coś złego. Staram się dobrze myśleć nie tylko o sobie, ale także o innych; wyzbywam się sceptycyzmu; otwieram na ludzi i wydarzenia! Jeśli coś mi się nie udaje, nie krzyczę w duchu: co ze mną nie tak? Mówię sobie, że są różne okoliczności, uśmiecham się i czekam, aż będzie lepiej. Powoli, powoli wyzbywam się potrzeby uznania innych, coraz bardziej wierzę w swoje możliwości. Nie czuję strasznego, chorobliwego wstydu, który często pojawiał się nieświadomie, a ja bezwiednie poddawałam się jego ciężkiej mocy.
Studentka
Oddaj problem Bogu
W moim uczuciu nie ma euforii. Nie emocjonuję się, gdy wiem, że go spotkam. Ale brakuje mi go, gdy go nie widzę. Znamy się pół roku i od pół roku nie potrafię się z nim pożegnać po spotkaniu czy rozmowie na fb. Jestem dobrej myśli. Od drugiego spotkania mamy ustalone, że codziennie odmawiamy za siebie "Pod Twoją Obronę" - za naszą relację i za to żebyśmy znaleźli swoją miłość. Czy to my - nie wiadomo. Muszę póki co nauczyć się żyć z tą niepewnością. Co będzie dalej, czas pokaże
Studentka
Same problemy
Nie widzę sensu w życiu i każda, najprostsza czynność uświadamia mi, jak beznadziejna jestem. Nie umiem odciąć się od przeszłości. Zapomnieć jak odrzuciła mnie przyjaciółka, chłopak, jak wyśmiewano mnie w gimnazjum. Znalazłam się w bardzo mocnej klasie w liceum - jestem jedną z najgorszych i to również mnie dobija. Ludzie z gimnazjum nadal wytykają mnie palcami. Porozsiewali plotki po nowych znajomych z liceum i teraz nienawidzi mnie jeszcze większa grupa. Często mam ochotę sobie coś zrobić, nie mam siły dłużej na szkołę, naukę, obowiązki i ten świat, całkowicie pozbawiony sensu.
16-latka
Kartkówki i sprawdziany
Moim problemem jest to, że w szkole ciągle są kartkówki i sprawdziany. Codziennie. Ja już nie mam siły, nie mogę się nawet pobawić z siostrą, ani nic więcej, nawet nie mam czasu wychodzić na dwór, ani czytać lektury. Ciągle tylko nauka i nauka. Chodzę także na dodatkowy angielski, na którym też co lekcję jest kartkówka lub sprawdzian. Najgorsze jest to, że ja jestem eksperymentalnym rocznikiem, więc mam sprawdziany z całego roku. Chciałabym kiedyś, jak przyjdę ze szkoły siąść na fotelu i nie myśleć o tym, że jutro jest kartkówka lub sprawdzian.
Piątoklasistka
Co z kontem na fb?
Ukończyłam już 13 lat i mogę założyć fb, ale mama mnie przekonuje, abym tego nie robiła. W sumie ja też tego nie chcę. W ogóle to nie mam czasu. Tylko wszyscy w szkole mnie do tego namawiają i namawiają. Zawsze im odpowiadam co myślę o tym i już. Najbardziej mnie denerwuję jak się pytają: Jak ty możesz żyć bez fb? Przecież to nie jest potrzebne do szczęścia. Jednak kiedy czegoś od nich potrzebuję, to nikt nie odbiera tel. i nie odpisuje na SMS-y, bo mam założyć fb.
13-latka
Szczerość w relacji
Podczas wakacyjnych rekolekcji zaprzyjaźniłam się z świetnym chłopakiem. Czułam z nim dziwną więź i choć wmawiałam sobie, że to tylko znajomy to się oszukiwałam. Byliśmy w kontakcie na portalu i napisałam mu pewnego dnia, że ktoś mi się podoba i z napływu emocji nie powiedziałam mu prawdy, że to on, bo uznałam że to za wcześnie. Od tego czasu kontakt się urwał i jak do niego piszę, to czuję się, jakbym się narzucała. Już nie piszemy tak jak kilka miesięcy wcześniej i czasami przechodzi mnie taka myśl, czy coś czuł czy może dalej czuje.
Nastolatka
Okulary- mój problem
Powinnam nosić okulary, ale nie mogę się do tego zmusić. Wszystkie koleżanki powtarzają mi, że jestem bardzo ładna, a mi się wydaje, że jeśli zacznę nosić okulary, to już tak nie będzie i że żaden chłopak nie zwróci na mnie uwagi. Próbowałam założyć soczewki, ale nie udało się. Boję się, że mój wzrok pogorszy się jeszcze bardziej. Czasami myślę sobie, że może to wszystko to jest moja próżność i powinnam ją przezwyciężyć. W okularach wyglądam okropnie, a do tego wszystkiego we wrześniu idę do liceum, gdzie chodzi chłopak, który bardzo mi się podoba...
16-latka
