wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1910 | WYNIKÓW
Dobrze znać prawdę
Przez krótki czas chłopak okazywał mi zainteresowanie, adorował mnie, odprowadzał, sporo żartowaliśmy. Czułam jego sympatię. Byłam pewna, że zaproponuje mi chodzenie, aż tu ujrzałam go spacerującego z przyjaciółką. Nazajutrz zostali parą, a ja jestem w czarnej rozpaczy. Zawiodłam się na przyjaciółce, ciężko mi.
Gimnazjalistka
Uczucie za głęboko ukryte
Zakochałam się w moim dobrym koledze, prawie przyjacielu. Ukryłam uczucie, bo wiadomo, to chłopak się stara o dziewczynę. Łapałam jego spojrzenia, często smutne i takie tęskne. Pewnego razu podczas zabawy na przerwie jego przyjaciel zapytał o szanse tego kolegi u mnie. Skłamałam, że nie ma szans. Wreszcie on zapytał wprost, a ja znowu powiedziałam, że przecież się przyjaźnimy. Teraz on kręci się koło różnych koleżanek, czaruje je, śmieje się z nimi, mam wrażenie, że chce mi utrzeć nosa. Przykro mi, chciałabym cofnąć czas.
Licealistka
Wielkie zmiany
Wymazuję z mojego umysłu ciągłe poczucie zagrożenia, nastawienia na coś złego. Staram się dobrze myśleć nie tylko o sobie, ale także o innych; wyzbywam się sceptycyzmu; otwieram na ludzi i wydarzenia! Jeśli coś mi się nie udaje, nie krzyczę w duchu: co ze mną nie tak? Mówię sobie, że są różne okoliczności, uśmiecham się i czekam, aż będzie lepiej. Powoli, powoli wyzbywam się potrzeby uznania innych, coraz bardziej wierzę w swoje możliwości. Nie czuję strasznego, chorobliwego wstydu, który często pojawiał się nieświadomie, a ja bezwiednie poddawałam się jego ciężkiej mocy.
Studentka
Świadectwo 17-latki
Przez wiele lat borykałam się z problemami, które dotyczą wszystkich nastolatków- niska samoocena, niespełnione miłości, problemy w rodzinie, samookaleczenia i w końcu co najgorsze myśli, próba samobójcza. Od dziecka byłam wychowywana w rodzinie wierzącej, o ile można było to tak nazwać... Przynajmniej tak uważałam. W wieku 14 lat zrozumiałam, że moje narodziny były pomyłką, że jestem tylko przypadkiem, że nie mam dla kogo żyć. Przyczyniło się do tego wiele kwestii, m.in to że zostawił nas najpierw mój tato, a potem zostawiła mnie mama.Trafiłam do rodziny zastępczej do zupełnie obcych ludzi. Wtedy zaczęły się moje problemy. Ciągle płakałam, nie jadłam, zamknęłam się w sobie, zaczęłam się okaleczać... Myślałam, że to wszystko moja wina, że jestem dla rodziców problemem... Nie chciałam żyć.
