wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 996 | WYNIKÓW
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
Co ich zraża?
Wiązałam z gimnazjum wielkie nadzieje, ponieważ nigdy nie było tak, abym zawsze miała się do kogo odezwać, nie miałam przyjaciół, którzy chcieliby się ze mną spotykać i byliby ze mną cały czas. Idąc do gimnazjum, chciałam położyć temu kres. Wyzbyłam się trochę dawnej nieśmiałości. Robiłam wszystko w pierwszym tygodniu - starałam się być miła, wesoła, uśmiechałam się. Poznałam nawet jedną dziewczynę, wymieniłyśmy się numerami, usiadłyśmy razem. Dołączyły do nas dwie nowe koleżanki. Polubiłam je, ale jednak coś mi w nich przeszkadzało. Dowiedziałam się, że jedna pali papierosy. A moja pierwsza koleżanka tak się w nią zapatrzyła, że teraz wydaje mi sie, że traktuje mnie trochę niepoważnie, Chciałam ją odciągnąć od tej palaczki.. Zostaję trochę sama. Chodziłam najpierw z nimi wszędzie, ale już nie mam siły i same chyba nie .zwracają na mnie większej uwagi. Dołączają nawet do nich inne dziewczyny i rozmawiają razem. Nie wiem, czy się uda zaprzyjaźnić z kimś innym, bo większość zna się z podstawówki i ma parę. Zastanawiam się, co innych tak bardzo zraża do mnie
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Myśl pozytywnie
Odkąd straciłam najlepszą przyjaciółkę, zamknęłam się na ludzi, przestałam się z kimkolwiek spotykać po szkole, mam wrażenie, że nie mam o czym z nimi rozmawiać. Zastanawiam się, czy to ja jestem nudziarą czy oni. Praktycznie wszystko mnie nudzi. Czasami miewam ataki histerii przez to, że jestem jedynaczką, nikt mnie nie popiera, nie mam z kim spędzać czasu. Jednak już w liceum nie chcę być uważana za odludka. Moim marzeniem byłoby być duszą towarzystwa.
Czy faktycznie coś się dzieje?
Ostatnio zauważyłam, że coś ze mną się dzieje. Mam koleżanki, ale chyba nie traktują mnie poważnie. Jestem tak jakby dodatkiem, że nie muszę być, gdy gdzieś wychodzą, ale zawsze się pytają. Tak samo przyjaciółka pisze do innej, a nie do mnie tak jakby nie zależało jej, żebym o jakiejś rzeczy wiedziała. Wszyscy do siebie piszą, ale nie do mnie. Nikt o mnie nie pyta i w ogóle. Jak być poważanym, lubianym, żeby inni sie mną w szkole bardziej interesowali, widzieli we mnie oparcie i widzieli jako dobrą koleżankę?
15-latka
