wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 913 | WYNIKÓW
Samotne 14-latki
Niektóre koleżanki mają już chłopaków i czują się ważne. Niby z nami rozmawiają, ale często nie mają czasu, mają swoje tematy, niby takie dojrzałe, a my dziecinne. Nie chce mi się z nimi spotykać, bo one nawet jak gdzieś wyjdą, to spieszą się do nich. Przestałam wychodzić, siedzę w domu, nawet płaczę, bo czuję się źle, nie lubię samotności....
14-latka
Nie wytrzymam
Od zawsze byłam nielubiana w klasie. Nikt nie chciał siedzieć ze mną w ławce, chociaż nie znałam powodu. Wszyscy uważali mię za klasowego "kujona". W 5 klasie zaprzyjaźniłam się z pewną koleżanką z klasy. Ale jesteśmy tak różne, ona się nie uczy, a ja przeciwnie. Nie wytrzymuję już w klasie, gdzie nikt ze mną nie rozmawia. Do tego okazało się, że zostaję w tej samej klasie jeszcze 2 lata.
Zagubiona szóstoklasistka
Wkraczam w dojrzałośc
Zmienił się kształt mojej obecności w kościele. To znaczy wiem dlaczego jestem tutaj, w danej chwili i z tymi osobami. I wiem, kto jest
najważniejszy. Mam wrażenie, że zrozumiałam sens wychowywania mojej mamy. Mimo, że czasem musiała delikatnie przymuszać do pójścia na Mszę Świętą, bardzo to teraz doceniam.
Trudności w nowej szkole
Przeprowadziliśmy się i zmieniłam szkołę, a jestem już w VI klasie. Byłam wesołą, wygadaną dziewczyną, miałam swoją pozycję w szkole i klasie, a tu wszystko siadło. Oni się znają od lat, mają swoje sprawy, afery, nie potrafię i nie chcę w to wnikać. Ich wygłupy są niezbyt na poziomie. Czuję się samotna, nie mam co robić na przerwach. Chociaż w domu jestem rozgadana i wesoła, to w szkole nie zgłaszam się, milczę, boję się, że powiem oś nie tak, że mnie wyśmieją.
Szóstoklasistka
Aby radośnie zacząć dzień
Witamy się serdecznie, zawijamy smycze, dorośli się denerwują, rozplątują, a my specjalnie zawijamy je jeszcze bardziej. Taka poranna zabawa, której oczekują od nas dzieci, bo robimy widowisko. Czyż to nie sympatyczne, że wszyscy uczniowie i garstka przedszkolaków od razu się śmieją, komentują, oczywiście stoją i za nic nie chcą ruszyć, dopóki Pan lub Pani Koki nie zrobią z nami porządku? Przecież to takie ważne, by pożegnać rodziców z uśmiechem, w dobrym humorze.
