wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1227 | WYNIKÓW
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Gdy przyjaźń się rozpada
Mam przyjaciółkę, z którą dość dobrze dogadywałam sie od drugiej klasy.
Jednak ostatnio coś sie zepsuło. Siedzimy razem w ławce, ale niewiele ze sobą gadamy. Ona często zagaduje mnie na lekcji, kiedy próbuję się skupić. Daje mi dziwne znaki i pisze karteczki, z których nic nie rozumiem. Nie czuję, żeby między nami dalej była przyjaźń. Mimo to trzymam się blisko niej, bo nie mam nikogo innego, z kim mogłabym porozmawiać. Nasza przyjaźń się rozpada. Nie lubię jej tak bardzo jak kiedyś. Wolę inne koleżanki. Męczą mnie wyrzuty sumienia. Nie wiem co robić.
Nastolatka
Samodzielność i wygodnictwo
Siedzę w ławce z kolegą. Oboje robimy notatki, gdyż nauczyciel nie dyktuje, po prostu zapisujemy to co uznamy za warte zapisania. Tyle, że on nie nadąża z pisaniem. Przez to zawsze prosi mnie o wysłanie mu zdjęć moich notatek, żeby mógł sobie przepisać. To bardzo męczące, nie chcę mu "matkować”.
Licealistka
