wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 169 | WYNIKÓW
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
To nie jest Boży plan
Może mi Pani wytłumaczyć, jak to jest, że Bóg ma dla nas cudowny plan. To jak się do tego planu mają nasze marzenia? Całe swoje życie byłam przekonana że zrobię ze swoim życiem co zechcę i że to ode mnie zależy jak ono będzie wyglądać. Ostatnio przyszła mi taka myśl, że z racji tego całego planu teoretycznie mogłabym iść do zakonu. I tu jest problem, bo jak sobie o tym pomyślę, to mi się żyć odechciewa. Nie wiem jak sobie z tym mam poradzić, bo nieustannie marzę o rodzinie i psychiatrii, a ta myśl mi życie zatruwa. Do niczego dobrego to nie prowadzi, bo stałam się niemiła dla koleżanek i dla rodziny. Zgubiłam gdzieś radość życia Ja chyba przechodzę jakiś kryzys światopoglądowy i religijny.
Nastolatka
