wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4073 | WYNIKÓW
Poradzisz sobie
Przez kilka miesięcy chodziłam z cudownym, jak mi się zdawało chłopakiem. Przeżyłam piękne chwile oraz pierwszy pocałunek. Dlatego szokiem było zerwanie. Uznał, że nie dorósł do bycia z kimś. Tak bardzo mi żal, że straciłam pierwszy pocałunek z kimś, kto mnie odrzucił. Nie chce teraz nikogo, bo nie chcę znowu cierpienia. Nie chcę po raz kolejny popełnić błędów. Zresztą, już pewnie nikogo takiego nie poznam i czeka mnie życie samotnej osoby.
Załamana licealistka
Niemądra pogarda
Jest w naszej klasie dziewczyna z bardzo ubogiej rodziny. Koleżanki wyśmiewają się z niej po cichu. Komentują jej niemodne stroje, inne od naszych, brak różnych gadżetów. A ja przekonałam się, że to miła dziewczyna, nie pochodzi z patologicznej rodziny, uczy się w miarę dobrze, jest pracowita, uczciwa, ale nie ma w niej przebojowości. Domyśla się, dlaczego dziewczyny unikają jej i traktują inaczej. Chciałabym ją zintegrować z dziewczynami, przekonać je do niej, ale jak? Próby rozmów z koleżankami nic nie dały. Mówią, że jest nudna, niemodna i o niczym się z nią nie da pogadać.
Gimnazjalistka
Nierówne traktowanie rodzeństwa
Kompletnie nie rozumiem, dlaczego moi rodzice tak bardzo inaczej traktują brata i mnie. Już nie mam siły słuchać ciągłej krytyki pod moim adresem. Cokolwiek robię, czego chcę- to jest złe i głupie. Ja mam też więcej obowiązków i rodzice uważają to za słuszne i naturalne. Nie mam prawa dochodzić sprawiedliwości, mam cicho siedzieć i podporządkować się. Brat nie widzi problemu.
Gimnazjalistka
Przezwyciężyć pesymizm
Wszystko widzę w czarnych kolorach, we wszystkim znajduję czarną stronę. Przeszkadza mi to. Inni się jakoś tym wszystkim tak nie przejmują, wiedzą, że będzie dobrze - chodzi mi o rówieśników. Ja wiem, że powinnam być uśmiechnięta, wesoła, ale trudno takim być, skoro dookoła widzi się same problemy. Co mam zrobić, aby jakoś zmienić to swoje podejście do szkoły, nauki i ogólnie życia?
Nastolatka
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
Najnowsze w serwisie
- Przypowieści Pana Jezusa
- Mieć kogoś w nienawiści
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- A co ja z tego będę miał?
- 99 lat temu powstał Grób Nieznanego Żołnierza
- Każdy może być święty
- Roraty z "Małym Gościem"
- Świecący spray dla pieszych
- Archeolodzy znaleźli ponad 6 tys. budowli cywilizacji Majów
