wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1187 | WYNIKÓW
Na spotkanie z Wielkim Gościem
Pamiętam dobrze moje pierwsze spotkanie z Janem Pawłem II. Było to w roku 1979, a więc 27 lat temu. Dla wielu z Was to prawie wieczność. Chodziłam wtedy do liceum. Było to w pierwszych dniach czerwca, kończył się rok szkolny. Przeważnie każdy myślał o ocenach, o świadectwie, aż tu jedna z koleżanek zaczęła przekonywać, że koniecznie powinniśmy spotkać się z Papieżem, że to ważne. I przekonała nas. Właściwie, dlaczego nie?
Przed bierzmowaniem
W tym roku przyjmę Sakrament Bierzmowania i w pierwsze piątki miesiąca chodzę na Mszę Św. młodzieżową. Bardzo rozczarowuje mnie zachowanie niektórych moich rówieśników, którzy w kościele nie potrafią się zachować, rozmawiają całą Mszę, śmieją się itd. Nie chodzi mi nawet o mnie, chodzi mi o to, że rozmawiają w kościele i współczuję księdzu, który bardzo się stara, aby przygotować nas do przyjęcia tego sakramentu. Słowa księdza na nich nie działają, uwagi kolegów też nie.
Co mógłbym zrobić, aby zrozumieli, że powinni się inaczej zachowywać w kościele? Czy mogę pomóc jakoś księdzu?
Krąg przyjaciółek
Przyjaźniłyśmy się od początku szkoły. Niestety, w tym roku przyjaciółka coraz częściej rozmawia z inną dziewczyną. Nawet pytałam, czy jeszcze jesteśmy przyjaciółkami. Powiedziała, że tak, ale mi jest smutno, gdy one gadają, gdy mają swoje sprawy. A może to ja mam zerwać naszą przyjaźń?
Szóstoklasistka
Tajemnice przyjaźni
W podstawówce i gimnazjum miałam tendencję do nazywania wszystkich moimi przyjaciółmi po pół roku, roku znajomości. Chyba wynika to z jakiejś potrzeby pewności, stałości, bezpieczeństwa i poczucia niezagrożonej pozycji wśród znajomych. Tak jak "ma się" chłopaka, tak "ma się" przyjaciółkę. Sama się oburzyłam, kiedy opowiadałam bliskiej koleżance o naszych znajomych papużkach- nierozłączkach, a ona rzuciła "No, to tak samo, jakby ktoś nazwał NAS przyjaciółkami". Zapytałam "A nimi nie jesteśmy?", na co ona "Zobaczymy za kilka lat". Bardzo mnie to wtedy zabolało, jednak po paru dniach, na spokojnie uznałam, że skoro wszystkie moje nagłe "przyjaźnie", te z nocnymi zwierzeniami i długimi godzinami wiszenia na telefonie dziwnie się rozpadały po kilku, kilkunastu miesiącach, to może faktycznie nie tędy droga i potrzeba więcej czasu. Od tej rozmowy mijają jakieś 4 lata i to naprawdę jedyna znajomość, która się z czasem nie wypaliła
