wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 10737 | WYNIKÓW
Nie uciekaj w Internet
Nigdy nie miałam koleżanek ani kolegów. Uważali mnie za jakąś inną, bo choroba w rodzinie itd. Jestem bardzo cichą, wstydliwą i nieśmiałą osobą. Znajomych miałam tylko wtedy, kiedy mieli jakieś problemy i potrzebowali jakiejś porady.W gimnazjum zaprzyjaźniłam się z jedną dziewczyna, potem pojawiła się druga i po jakimś czasie zaczęły mnie źle traktować, Nie rozumiały, że czasami chcę być sama. Mówiły, że mają dosyć mojej depresji. Ale pod koniec szkoły dogadałyśmy się, a w liceum mnie tolerują. Chciałabym mieć kogoś, kto mnie zrozumie, komu będę mogła się wyżalić, poczuć takie ciepło i miłość, bezpieczeństwo a z drugiej strony ostatnio na porządku dziennym unikam kontaktu z ludźmi. Jeśli z kimś szczerze rozmawiam, to internetowo. Tak poznałam chłopaka, któremu zaufałam bezgranicznie. Po kilku miesiącach nagle zerwał znajomość, usunął mnie z kontaktów. Bardzo mocno to przeżyłam.
17-latka .
Samotna w klasie
Mieszkam na wsi i jako jedyna z mojej podstawówki poszłam do gimnazjum w większej miejscowości. To był błąd, bo jestem sama, nie mam drogich gadżetów, ubrań, butów. Nie mogę z powodu dojazdów spędzać z rówieśnikami z klasy czasu, zresztą, chyba by mi tego nawet nie proponowali. Rok szkolny zbliża się do końca, a mi nie jest łatwiej tylko coraz ciężej.
Samotna gimnazjalistka
Walka z lenistwem
Kończy się pierwszy semestr, a ja stwierdzam, że to był czas zmarnowany w dużym procencie. Szkoła na luzie, potem TV i komputer. Klika się z jednej strony na drugą i nie wiadomo kiedy jest wieczór. Nie mam zbytnich problemów z nauką, ale nie robię nic ponad pewne minimum. Niby wiem, że robię źle, ale nie potrafię nad tym zapanować.
15-latka
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
Nie przesadzić ze staraniem
Staram się być towarzyska, lubiana, pomocna.Dobrze się uczę. Mam dużo koleżanek i jedną przyjaciółkę, która czasami traktuje mnie jak maszynę do odrabiania zadań domowych, nie mam także chłopaka. Koledzy mnie przezywają i dokuczają. W domu kłócę się z bratem, w pobliżu brakuje koleżanek, więc dużo czytam i nie mam z kim pogadać.
13-latka
Oczekiwanie
Przyjaźnię się z koleżanką od lat. Ale jakiś czas temu poczułem coś więcej. Widać wyraźnie, że i ona mnie lubi. Zapytałem o chodzenie. Stwierdziła, że po co psuć to, co jest takie dobre. Na szczęście nie unika mnie teraz, wszystko jest jak dawniej. Ale moje uczucie tylko się umacnia. Więc co mam robić?
14-latek
Zamknięty krąg nauki
Jestem bardzo dobrą uczennicą, przez wielu nauczycieli stawiana za wzór. Rodzice są dumni. Zawsze nauka była dla mnie ważna i nadal jest, ale ostatnio mam wrażenie, że poświęcając jej dużo czasu tracę coś ważniejszego. Mam kilku przyjaciół, ale boli mnie, że ludzie widzą we mnie tylko kujona. Nie mogą podejść i porozmawiać tak zwyczajnie. Robią to tylko wtedy, gdy trzeba coś spisać, pójść do nauczyciela. Często się uśmiecham, staram się być miła dla innych. Początkowo chciałam im udowodnić, że ja też jestem wartościową osobą, że ze mną też można porozmawiać na różne tematy, nie tylko o szkole. Ale przestałam, moje starania nic nie dawały. Z zazdrością patrzę na koleżanki i kolegów, którzy opowiadają o tym co ciekawego robili, gdzie byli itd. Mam mało czasu na zainteresowania, spotkania z innymi. O miłości nie wspominając.
17-latka
Brak harmonii
Okropnie się zmieniłam, gdy tylko zaczęłam studia. Uczę się rzetelnie, pilnuje, by nie było zaległości, każdego oceniam pod kątem tego, czy znajomość z nim może mi się przydać. Zrobiłam się zimna, wyrachowana i bezduszna jak większość ludzi otaczających mnie teraz. Każdy kontakt, który nie jest interesowny, wydaje mi się stratą czasu. Naśladuję koleżanki w zachowaniu, ubiorze. Męczę się sama ze sobą.
Studentka I roku
Krytycznie o rodzicach
Mieszkam na wsi, ale wkrótce wyjeżdżam do miasta. Spoglądam wstecz i muszę skrytykować swoich rodziców, którzy wychowali nas głównie krzykiem, strachem przed karą, łamaniem naszej woli, poniżaniem i zmuszaniem głównie do modlitwy, praktyk religijnych. U nas czasami trzeba było w ramach kary iść na nabożeństwo. Moje młodsze rodzeństwo tu jeszcze zostaje. Surowość ojca jest okropna...
Maturzystka
Trudny powrót z wakacji
Miałam cudowne wakacje. Zawsze z tą samą mniej więcej ekipą, ale wszyscy jesteśmy już starsi, więc czasami coś tam delikatnie iskrzyło, ktoś na kogoś tęsknie spoglądał. Piłka, rowery, gra w karty. Mnóstwo śmiechu, ale też i poważne rozmowy, często i dyskusje. Jak ja teraz mam wytrzymać w domu, jak pójść do szkoły? Siedzę przed komputerem i płaczę.
15-latka
