wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 5500 | WYNIKÓW
Nie ta droga
Od dłuższego czasu denerwuje mnie to, że jestem traktowana (pod wieloma względami) jak małe dziecko. Niby wiem, że rodzice często nie pozwalają mi na coś dla mojego dobra. Jednak denerwuje mnie to. Czasami robię awantury o FB, którego mieć nie mogę i o inne rzeczy, które moje koleżanki mogą, a ja nie. Ostatnio zaczęłam się bardzo brzydko odzywać(szczególnie niemiło i poniżająco dla rodzeństwa), kłócić się jeszcze bardziej niż zawsze i ciągle siedzieć przy telefonie.
12-latka
Darowanie winy
Koleżanki bardzo mi dokuczały i trwało to długo, było bardzo niemiłe. Wyśmiewały mnie, opowiadały bzdury chłopakom, wytykały moje niedociągnięcia w urodzie, nie rozmawiały ze mną, odsuwały się. W tym roku to minęło. Jakby nie było zeszłego roku. A ja ze zdumieniem odkrywam, że darowanie im win sprawia, że sama czuję się dobrze. Nie miałam pojęcia, że to tak działa. Dlatego dzielę się z innymi moją radością. W zeszłym roku myślałam, że zawsze będę sama, że nigdy nie przebaczę.
Gimnazjalistka
Myśl pozytywnie
Zawsze uczyłam się bardzo dobrze, więc trafiłam do świetnego liceum. Jestem humanistką i pojawiły się problemy z matematyką. W zeszłym roku jakoś z tego wybrnęłam, wyżebrałam czwórkę, ale teraz się to chyba nie uda. Wiem, że mam spore zaległości, to się teraz mści. Naprawdę się uczę, ale sprawdziany piszę słabo, materiał nie wchodzi do głowy. Co powie rodzina, gdyby na świadectwie pojawiła się trója? Inne przedmioty bezproblemowo opanowuję, przeważają u mnie piątki, szkoda mi czasu na matematykę.
Licealistka
Marzenie o przyszłości
Bardzo bym chciała być farmaceutką i pracować w aptece, ale podobno bym musiała obliczać skład leków czy inne rzeczy, a z matmy nie jestem dobra. Chemia mnie ciekawi, ale niestety w niej jest dużo matmy. Różne reakcje chemiczne rozumiem, bo koleżanka mi tłumaczyła, ale to chyba nie wystarczy do tego zawodu. Jedynym moim problemem jest to, że skoro matma nie jest moją mocną stroną, to czy mimo to iść na tą farmację? Bardzo chcę, ale się boję, że nie podołam. Nie zawsze same chęci wystarczą.
15-latka
Szkolne dylematy moralne
Nie wiem, czy np. można zrobić coś złego, by z tego wyszło dobro. Np. uczę się bardzo sumiennie, ale czasami w natłoku nauki zdarza mi się przygotować ściągę. Najczęściej wcale z niej nie korzystam, bo się boję, ale wyrzuty sumienia mnie męczą. Takich dylematów mam sporo, gubię się w nich, nie potrafię jasno odczuć, co jest dobre a co złe. Np. zależy mi na popularności w klasie, szkole, parafii, ale potem się martwię, czy to jest dobre, czy nie rozmawiam ze zbyt nieodpowiednimi osobami...
15-latka
Jasne sygnały
Spotkaliśmy się w gimnazjum. Typ podrywacza, urokliwy, odważny, pewny siebie. Zawsze mówiłam, że mnie coś takiego denerwuje, a stałam się jedną z jego ofiar. Przez trzy lata on bardzo się zmienił. Jestem nieśmiała, bardzo dobrze się uczę, jestem katoliczką. Myślałam, że oddalając go od siebie, zapomnę. Nie rozumiał mojego zachowania, ale nie chciał pozwolić na to, by nasze kontakty zanikły. Teraz zauważyłam, że patrzy na mnie takim głębokim spojrzeniem, jakby chciał pochłonąć każde moje słowo. Traktuję go szorstko, a bardzo mi na nim zależy.
Gimnazjalistka, klasa III
Do trzech razy sztuka?
Wiem, że on ma trudny charakter. Wiem, że ma trudną sytuację rodzinną. Kiedyś już mnie odrzucił, nagadał, że do siebie nie pasujemy. A przecież tak dobrze się dogadywaliśmy. Ponieważ tęskniłam za nim, pewnego dnia zapytałam, czy pójdzie ze mną na półmetek. Od razu się zgodził, okazał radość. Znowu było świetnie, ale jeden zgrzyt i sytuacja się powtórzyła. Żal mi, że znowu się nam nie udało, zastanawiam się, czy mogę raz jeszcze wyciągnąć rękę i puścić w niepamięć jego słowa. Może będę potrafiła go zmienić?
Licealistka
Różnica zdań
Nie potrafię poradzić sobie z ambicjami mojej mamy. Uczę się dość bardzo dobrze. Ostatnia średnia to 5,25. Zawsze świetnie się uczyłam. Nawet nie musiałam spędzać wiele czasu przed książkami. Mam treningi i zbiórki harcerskie. Nie uczę się, pomimo to dostaję te 4 lub 5. Jestem z tego zadowolona. Moja mama nie. Nie umiem z nią na spokojnie porozmawiać. Nie widzę sensu w bezsensownym gonieniu za ocenami. Za najlepszym liceum, studiami, pracą, pieniędzmi. Chcę robić to co kocham. Mieć pasje. Podróżować. Ale chcę też, aby mama była szczęśliwa, żebym nie musiała jej ranić.
Trzecioklasistka
