wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4672 | WYNIKÓW
Problemy "Żyrafy"
Mam 170,5 cm wzrostu. Już teraz jestem wyższa od 95% moich rówieśniczek, przewyższam ciocie, babcie, nauczycielki i mamę. Wiem, że wszystkie modelki są wysokie i zgrabne, ale ja źle się czuję z moim wzrostem. Nie ma dnia - dosłownie, żebym nie myślała o wzroście i nie porównywała się ze wszystkimi spotkanymi dziewczynami. Do tego duża stopa, więc co kiedyś z obcasami? Nie akceptuję swojego wzrostu i źle mi z nim.
Żyrafa, lat 14
Lęk przed rozstaniem
Jeszcze tylko ostatnie miesiące nauki, matura, a potem wyjazd na studia. Wybrałam miasto odległe o 100 km, czyli najbliżej, jak to możliwe. Nie wyobrażam sobie bowiem rozstania z mamą. Miałam cudowne dzieciństwo, piękną młodość. Na rodziców zawsze mogłam liczyć. A mama to moje najlepsza przyjaciółka. Na zakupy lubię chodzić tylko z nią, razem spędzamy wolny czas. Chyba nie dorosłam jeszcze do studiów. Płaczę, gdy o tym myślę, nie wiem, jak sobie poradzę.
Maturzystka
Mam problem
Jestem w 8 klasie i bardzo mi się podoba koleżanka z... 3 klasy. Po prostu szaleję na jej punkcie. Już nieraz myślałem, żeby kupić jej kwiaty albo jakiś fajny prezent, aby pokazać jej, że mi na niej zależy, ale moja mama cały czas mnie powstrzymuje. Chciałem jej nawet powiedzieć: „Zakochałem się w tobie”, tylko nie wiem, jak ona to odbierze. Czy mam jej to powiedzieć prosto w oczy? Zapytać: „Zostaniesz moją dziewczyną?”.14-latek
Pomieszanie z poplątaniem
Mam przyjaciela. Absolutnie nie myślę w tej chwili o żadnym chodzeniu. Jesteśmy na to za młodzi. Ale on wciąż wysyła mi sprzeczne sygnały. Już rozmawialiśmy na ten temat, zgodził się ze mną, że teraz najlepsze są relacje przyjacielskie Ale potem kilka razy złapałam jego tęskne spojrzenia, miał wtedy takie ponure dowcipy. Jednocześnie o mało nie oszalałam, że gdy on się opowiadał, że podoba mu się jedna z koleżanek. On miesza moje już niby uporządkowane w głowie i w sercu sprawy.
16-latka
Scenariusz Boga czy mój?
Byłam w nim kiedyś zauroczona, ale on nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi, więc robiłam wszystko, by o nim zapomnieć. Gdy już było dobrze, to nagle go spotykałam i wszystko wracało z większą siłą. Teraz zdarzyło się po raz kolejny. Odczytywałam to zawsze jako Boże znaki, bo modlę się o dobrego chłopaka i proszę, by to mógł być on. Jednak wczoraj uznałam, że koniec z tym, że mam dosyć, bo w kółko o nim myślę. Jak się pozbyć uczucia?
15-latka
Ucieczka nie ma sensu
Mam tak dosyć mojej rodziny, że zaczynam myśleć o ucieczce z domu. Rodzice, a szczególnie mama, tylko do mnie wrzeszczą, mowy nie ma o wymianie zdań, wysłuchaniu dziecka. Są tylko wymagania i wulgarne uwagi. Brat ma to w nosie, ich krzyki po nim spływają, nawet ich nie słucha. A mnie to rani, potem też wpadam w złośc i nakręcamy się wzajemnie. A robimy wrażenie cudownej rodziny. Przy obcych rodzice panują nad językiem. Sytuacja materialna jest dobra, mamy dobre warunki do nauki. Tylko ten sposób traktowania….
Licealistka
Dziwne zachowanie?
Spodobał mi się chłopak z klasy, siedzę za nim w ławce i często wykonuję prace grupowe, ale właśnie podczas tych prac, gdy próbuje z nim porozmawiać, to zachowuję się dziwnie np. mówię co mi przyjdzie na myśl, maluje jakieś gryzmoły i dziwne obrazki. Nie chcę, żeby uważał mnie za jakąś wariatkę. On często bawi się z inną dziewczyną i czuję się zazdrosna. On rozmawia ze mną, to ja mam kłopot z odpowiedziami. Może jest jeszcze za wcześnie dla mnie, ale podobał mi się od dawna.
10-latka
Dobroć ponad wszystko
Myślę, że wielu ludzi wierzących nie do końca wie, co to właściwie znaczy być katolikiem. Sama ostatnio złapałam się na tym, że mam straszny mętlik w głowie i nie umiem odpowiedzieć na to pytanie.
Czy aby uznać się za dobrego katolika wystarczy: być ochrzczonym w Kościele katolickim, wierzyć we wszystko co Bóg podaje do wierzenia nauczaniem Kościoła, uznawać zwierzchnictwo i nieomylność papieża, być z nim w pełnej komunii, godnie przyjmować Sakramenty? Czy jeśli spełniam te warunki to jestem przykładnym katolikiem?
Niepewna
Mam czas...
Przeżyłam dzisiaj takie miłe chwile. Rozmawialiśmy, potem on poszedł, ale wrócił, szukał mnie, ucieszył się, gdy mnie dojrzał. Ponoć zakochanie zaczyna się tak: najpierw zauważa się kogoś wśród tłumu, potem samemu się go wypatruje, myśli się o nim coraz częściej, w końcu nie umie się przestać, aż ta osoba zaczyna się śnić i nie można sobie wyobrazić życia bez niej. Ciekawe. Ale ja mam tylko 14 lat i nie ma co się martwić. Mam czas. Dużo czasu. Całe życie…
14-latka
