Mam problem

Drogi 14-latku, dziękuję za Twój list. To bardzo dobrze o Tobie świadczy, że nie działasz pochopnie, pod wpływem emocji, ale starasz się podjąć przemyślaną decyzję. Jesteś w pięknym, ale i trudnym okresie młodości i dojrzewania. Świat uczuć dochodzi do głosu z potężną siłą. Nie można jednak pozwolić na to, by przejął nad Tobą kontrolę. Myślę, że Twoja mama ma rację próbując Cię powstrzymać. W wieku nastoletnim człowiek bardzo często się zakochuje i jeszcze częściej zmienia obiekty westchnień. To zupełnie naturalne. W tym wieku nie tworzy się stałych związków. To czas na to, by doświadczyć „motylków w brzuchu”, poznać siebie w relacji z drugą osobą, uczyć się zaangażowania i poświęcenia dla innych. To również moment na to, by przeżyć gorycz i smutek z rozstania, poradzić sobie z tym. Mimo że teraz może Ci się to wydać trudne do wyobrażenia, za jakiś czas stracisz zainteresowanie tą koleżanką. A powiedzenie jej teraz o swoich uczuciach może jej wyrządzić krzywdę. Jeżeli podoba Ci się dziewczynka z 3 klasy, to prawdopodobnie ma ona 9 lat. To jest jeszcze wiek dziecięcy. Chociaż w dzisiejszych czasach wszystko dzieje się szybciej, to uważam jednak, że w tym wieku dzieci nie są gotowe na tego typu wyznania. Przypomnij sobie siebie w wieku dziewięciu lat. Zdarzało Ci się płakać, przytulać do mamy i być może spać z misiem. Jakbyś się poczuł, gdyby wtedy podeszła do Ciebie starsza o 5 lat dziewczyna i powiedziała, że szaleje za Tobą i chce żebyś został jej chłopakiem? Podejrzewam, że byłbyś zawstydzony, przerażony i zupełnie nie wiedziałbyś, jak się zachować. Mimo że będzie to dla Ciebie trudne, może warto jednak zachować dla siebie to, co obecnie czujesz. Takie ofiary kształtują nasz charakter i czynią nas lepszymi ludźmi. Jeszcze wiele pięknych chwil przed Tobą! Ściskam Cię serdecznie!