wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 996 | WYNIKÓW
Czy faktycznie coś się dzieje?
Ostatnio zauważyłam, że coś ze mną się dzieje. Mam koleżanki, ale chyba nie traktują mnie poważnie. Jestem tak jakby dodatkiem, że nie muszę być, gdy gdzieś wychodzą, ale zawsze się pytają. Tak samo przyjaciółka pisze do innej, a nie do mnie tak jakby nie zależało jej, żebym o jakiejś rzeczy wiedziała. Wszyscy do siebie piszą, ale nie do mnie. Nikt o mnie nie pyta i w ogóle. Jak być poważanym, lubianym, żeby inni sie mną w szkole bardziej interesowali, widzieli we mnie oparcie i widzieli jako dobrą koleżankę?
15-latka
Nie umiem rozmawiac
Nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale zawsze brakuje mi tematów do prowadzenia rozmów. Obserwuję, jak koleżanki wchodzą do klasy i od razu coś tam gadają, paplają co im ślina na język przyniesie. A ja milczę. Wszystko wydaje mi się nudne, bez sensu. Chciałabym umieć rozmawiać. Planuję różne tematy, a potem przychodzę do szkoły i nic z tego nie wychodzi.
Gimnazjalistka
Nie potrzebuję konta na portalach
Bardzo wcześnie zaczęliśmy być ,,nowoczesną, '' klasa. Każdy miał już konto na wszelkich portalach. Ja nadal nie mam i nie chcę. Dobrze jest mi z tym. Ale mojej klasie to przeszkadza. Tłumaczę, że nie chcę, a oni się śmieją, robią takie miny jakby się nade mną litowali i mówią, że to szkoda. Czemu teraz liczą się telefony, konta internetowe.? Po to Pan Jezus tyle cierpiał, żeby jak się zapytać choćby dziewczyny która ma 12-13 lat co to Kościół, a ona odpowiada czy to jakaś aplikacja na telefon? Jestem katoliczką, chodzę do kościoła i codziennie się modlę, aby świat zrobił się normalny!. Dlaczego jak się nie jest niewolnikiem sieci, wszyscy mówią, że jest się dziwnym ?
Inna
Delikatny początek
Oboje jesteśmy w 2 klasie gimnazjum, jednak on, wydaje się o wiele dojrzalszy od rówieśników. Jeszcze w tamtym roku mieliśmy znakomity kontakt, to było można nazwać przyjaźnią. On wiedział, że mi się podoba, ja wiedziałam o jego uczuciu w stosunku do mnie. I prawie sie udało ale... Za bardzo baliśmy się o relacje, jak będzie po zerwaniu. Potem była przerwa, kontakt się urwał, ale mi strasznie tego brakowało. Pisaliśmy, rozmawialiśmy, ale już nie tak jak kiedyś. Dodam, że to on zawsze zaczynał konwersacje. Wczoraj umówiliśmy się na spacer we dwoje. Rozmawialiśmy o wszystkim, śmieliśmy się, wszystko jak dawniej. Ale czułam, że to nie był taki przyjacielski wypad i... on chyba też. Wiele gestów, rozmów. Doszło prawie
do pocałunku. Co mam o tym myśleć i czy się w to angażować? Niech Pani nie myśli, że to przelotne uczucie, bo trwa już od ponad roku...
Prawie 15-latki
Warto czekać
Przeczytałam list Gimnazjalistki, w którym zwierza się z poczucia osamotnienia. Uśmiechnęłam się, bo wiele w tym liście moich odczuć sprzed paru miesięcy, lat. Doskonale pamiętam, jak reagowałam widząc tworzące się wokół mnie pary. Choć rozsądek podpowiadał, że na to jest jeszcze pora, nie trzeba się spieszyć, to jednak na dnie serca czułam pewne ukłucie smutku. Z dzisiejszej perspektywy widzę, iż dobrze się stało, że nie zaczęłam za wcześnie relacji z chłopakami
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
