wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4675 | WYNIKÓW
Optymistom łatwiej
Coraz bardziej martwię się o moją przyszłość. Wszyscy dorośli na okrągło narzekają i uważają, że nic dobrego nas, młodych, nie czeka. Uczę się bardzo dobrze, szczególnie lubię przedmioty ścisłe. Tymczasem słyszę, że na nic mi nauka, bo pracy i tak nie dostanę. W tym roku wybór szkoły średniej. Myślałem o liceum, ale rodzina radzi zawodówkę, że niby robotnik szybciej znajdzie pracę. Już nawet nie wiem, czy moja nauka ma sens.
Gimnazjalista
Moje wielkie marzenie
Teraz nie obchodzą mnie miłostki, zakochania i chodzenie, bo to bez sensu. Jestem całkowicie pochłonięta sportem. Chcę zrobić karierę dziennikarki sportowej. Jestem blisko z Panem Bogiem. Ufam Mu i kocham, ale mam wątpliwości, czy to nie będzie nieodpowiednie, jeśli będę się modlić o to, by mieć męża siatkarza, który będzie mnie kochał? To moje największe marzenie. Nawet dzisiaj prosiłam o to Boga. Czy myśli Pani, że mnie wysłucha? To znaczy, czy moje marzenie może kiedyś się spełnić?
Nastolatka
Prowadzenie grupy
Jestem zastępową i mam problem tylko z jedną dziewczyną. Jest od nas 2 lata młodsza. Podejrzewam, że to ona chciała prowadzić naszą grupę, nie akceptuje mnie, a przede wszystkim podważa mój autorytet. Nie spełnia żadnego mojego polecenia czy prośby. Za każdym razem próbuję podejść do niej od nowa, czyli zapomnieć o tym co było i spróbować na nowo. Ale ona zawsze(!) wtrąci swoje "3 grosze" do moich myśli i do tego, co mówię reszcie. Jest to coraz bardziej denerwujące.
Gimnazjalistka
Złoty środek
Od zawsze byłam, jestem i będę zdania, że to chłopak powinien zaczynać znajomość. Ale jest pewne "ale". Z każdym dniem zauważam, że chłopcy w większości po prostu nie umieją zagadać, poznać się z dziewczyną. Jak tu znaleźć złoty środek, żeby nie być nachalną a jednocześnie sprawić, żeby sam zechciał się przyjaźnić z każdym dniem coraz bardziej i żeby częściej o mnie myślał? Tylko jak tu tyle czasu czekać spokojnie? No i boje się nagłego sprowadzenia na ziemię.
Licealistka
Niezwykły środek na doła
Dzisiaj znowu miałam kiepski dzień.Koledzy rzucali we mnie wyzwiskami.Chciało mi się płakać.Do domu wróciłam zgaszona. Doszłam do wniosku, że lepiej kompletnie ''odetnę'' się od świata. Nagle przypomniała mi się piosenka: ''Może masz zły dzień''. Kiedy ją całą ''odśpiewałam w myślach'' stwierdziłam, że dzisiaj pójdę na roraty. Sekundę później poczułam taki jakby nagły przypływ nowych sił. Polecam tę piosenkę . Już wiem, że nie warto się ''odcinać '' od świata. Lepiej znaleźć pójść do kościoła i poprosić Boga o pomoc.
11-latka
Wysoki problem
Mam niecałe 14 lat, a już mam 175cm wzrostu. Nie dość, że mam problemy z kręgosłupem, często mnie boli, to rówieśnicy są o wiele niżsi. jestem najwyższa w klasie, a inni śmieją się z tego i obgadują za plecami. Mam tego dość, a nadal rosnę. Na dodatek chłopak, który mi się podoba (i ja mu chyba też) jest o głowę niższy. Lubię z nim gadać, ale wtedy inni śmieją się i obgaduję, myślą, ze jesteśmy dziwni.
Wysoka
Tylko mój scenariusz
Każdy jego uśmiech, każde spojrzenie to już dla mnie milion myśli, z którymi nie jestem w stanie sobie poradzić. Planuję szczegółowo swoją przyszłość ( wiadomo z kim ), a nie umiem odnaleźć się w teraźniejszości. Czuję się jak potrawa bez przypraw - nijaka, bezwartościowa. Na nim już mi praktycznie nie zależy. Nie zależy mi na niczym... płaczę w poduszkę, bo mam wrażenie , że Pan Bóg nie chce ze mną rozmawiać, i , jak na razie, to jest moje największe zmartwienie
Nastolatka
Nie trzeba się tłumaczyć
Jestem raczej spokojną dziewczyną, nie należę też do popularnych w klasie nie mówiąc już o szkole, gdzie mnie chyba mało kto zna. Coraz trudniej mi wytrzymać z przyjaciółką, która ciągle mi coś wmawia, pyta, a gdy mówię, że czegoś nie wiem, to mnie oskarża, że kłamię, że ona wie, co ja myślę itd. Próbuję jej często wyjaśnić jakąś sprawę, ale ona nie słucha, bo ona i tak” wie lepiej”. Już sama nie wiem, jak to jest.
12-latka
Praca nad sobą
Ostatnio jestem jakoś wewnętrznie szczęśliwa. Wczoraj chyba wcale nie zwracałam uwagi na to, czy ktoś mnie obgaduje. To już był mój pierwszy krok. Dzisiaj tak samo. Robię coraz większe kroki! Myślałam po prostu o przyjemnych rzeczach ( np. o słodyczach ). Mama mówi, że się za mnie modli. To dobrze. Ja też postaram się za nią modlić. I czuję też, że modlitwa daje mi wielką siłę. A czy to nie jest źle, że się tak chwalę?
12-latka
