wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7591 | WYNIKÓW
Co było, nie wróci
Moje dzieciństwo było cudowne - choć zawsze sprzeczałam się z mamą, a tata nieustannie był w pracy, to my biegliśmy do lasu, do naszej bazy za placem zabaw. Do bazy należeli sami chłopcy i ja. Świetnie się z nimi dogadywałam. Potem oni zaczęli się we mnie podkochiwać, przez co przysporzyli mi wiele rozterek i problemów. Tłumaczyłam, że wolę przyjaźń .Teraz, niestety, straciłam pewność siebie w kontaktach z chłopakami. W tej chwili żaden z chłopaków starszych i równych ze mną nie rozmawia. Może przeraża ich moja ogromna alergia i astma , może wada wzroku? Może razi ich moja brzydota? Może przeraża ich moja lojalność? Z jedną z moich przyjaciółek przyjaźnię się 10 lat, z drugą dopiero 1,5 ale kłóciłyśmy się tylko raz. Może to, ile czasu poświęcam na naukę? Na razie szukam przyjaciela, chciałabym, żeby chociaż jeden z ''Nich'' mnie polubił. Chcę mieć przyjaciela. Jak się wziąć za szukanie? Co w sobie zmienić? W sumie już mi Pani pomogła, bo mogłam to wszystko opisać.
14-latka
Nie nudzę się z sobą
Niektóre koleżanki przyznały, że niechętnie wracają do domu. Rozmawiając z nimi odkryłam, że one po prostu nudzą się, gdy zostają same. Nie potrafią znaleźć sobie zajęcia, posiedzieć w ciszy, potrzebują ciągłej stymulacji, rozrywki, kontaktu z innymi. Nie chcę nikogo oceniać, może to taki typ osób, ale to też wydaje mi się smutne, bo w końcu ile można wiecznie być napędzanym rozrywką? Zawsze chyba przychodzi taki moment, że zostaje się samemu. Zresztą, bywa i tak, że ci znajomi zawodzą, a z rodziną kontakt nie najlepszy, więc z kim wtedy żyć jak nie z sobą samym? Gdy rozmawiam z różnymi osobami, coraz częściej zdarza się, że jest mi ich po prostu żal. Moja mama ogólnie twierdzi, że większość tych ludzi zachowuje się tak nie dlatego, że lubi i ma taką potrzebę, ale podążają za tłumem, może boją się iść pod prąd, może tak zostało im wmówione, że to jest to "prawdziwe życie", a może też nie wyobrażają sobie inaczej?
