wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1151 | WYNIKÓW
Nie znają Boga...
W mojej klasie prawie wszyscy chodzą na religię, mówią różne mądre rzeczy, kiedy katechetka o coś zapyta, ale na tym się kończy. Może oprócz dwóch dziewczyn, nikt nie bierze Boga na serio. Po prostu nikt im nigdy nie pokazał, jak wywalone w kosmos może być życie chrześcijanina. I to nie jest wcale ich wina. Lubię ich i oni mnie, ale oni piją i palą (nie tylko papierosy), a ja nie, i jednocześnie wszyscy doskonale wiedzą, że nie ma takiej opcji, żeby mnie do tego namówili. Podczas przypadkowego spaceru przegadałem sporo czasu z klasową koleżanką, którą razi klasowe pijaństwo i palenie, ale ona ma zakodowane, że Bóg to średniowieczne zabobony i że to jest jedna wielka lipa i rozumiem ją, bo nie wszyscy mieli tyle farta w życiu, żeby trafić między ludzi, którzy im pokażą wiarę. Ciężko z nią w ogóle rozmawiać o Bogu - no taki ma już charakter, po prostu uważa to za bzdury. Ale chciałbym jakoś pokazać jej, że się myli w kwestii wiary, że Bóg jest life-changing i że jest nie-potrafię-znaleźć-takiego-określenia-bo-jest-za-fajny. Tylko jak z nią pogadać, skoro zawsze siedzi z koleżanką?
Licealista
Przemyślenia
Dlaczego, jak się zakochasz, to tak trudno przestać? W szkole go widzę codziennie, na jego widok mam uśmiech na twarzy i czuję się taka szczęśliwa? On daje mi powód, żeby wstawać i biec do szkoły. Życie jest piękne, ale czasami Pan Bóg nas zawodzi. Kocham szkołę, gdzie się zakochujemy, poznajemy przyjaciół, uczymy się życia w grupie. Gdy myślę o pożegnaniu ze szkołą i ludźmi, płaczę. Tutaj zrozumiałam, że najważniejsza jest miłość, Przyjaźń, marzenia..
Słaby charakter
Mam przyjaciela, do którego nawet czuję coś więcej, ale martwi mnie coraz bardziej pewna jego cecha. Otóż on ślepo słucha silniejszych od siebie, służy im, wykonuje ich każdy rozkaz, bo trudno nazwać to prośbą. Jesteśmy najlepszymi uczniami w klasie, czasami coś omawiamy, konsultujemy. Niestety, przyłapałam go na tym, że on to robi na rozkaz klasowego przywódcy i moje przemyślenia i wnioski stają się potem własnością klasowych leniuchów. Przyjaciel przysiada się do mnie, mówi komplementy, ale nagle pada pytanie o naukę i już wiem, że całe jego gadanie nie było szczere. Martwi mnie to, nie wiem, czy ma sens dbanie o naszą przyjaźń, a co dopiero o uczucie
Optymistom łatwiej
Coraz bardziej martwię się o moją przyszłość. Wszyscy dorośli na okrągło narzekają i uważają, że nic dobrego nas, młodych, nie czeka. Uczę się bardzo dobrze, szczególnie lubię przedmioty ścisłe. Tymczasem słyszę, że na nic mi nauka, bo pracy i tak nie dostanę. W tym roku wybór szkoły średniej. Myślałem o liceum, ale rodzina radzi zawodówkę, że niby robotnik szybciej znajdzie pracę. Już nawet nie wiem, czy moja nauka ma sens.
Gimnazjalista
Utrata wiary
Utraciłem wiarę. Nie wierzę w nic- ani w Boga, w Pana Jezusa, w świętość Biblii. Minęło już kilka miesięcy, próbowałem wyjaśnić rodzicom, że nie będę chodził do kościoła, ale tylko ich rozśmieszyłem. Mowy nie ma o takiej opcji w mojej rodzinie. Uważam, że moja obecność na mszy jest bez sensu.
14-latek
Zaklęty krąg narzekania
Już sama nie wiem, czy nauka ma sens. Dorośli w kółko narzekają, mówią, że nie ma pracy, pieniędzy, perspektyw. Wspominają, jak kiedyś było dobrze. No więc po co mam się uczyć, jeśli nie dostanę pracy. Rozrywki też podobno mamy do niczego. Okropnie mnie dołuje nastawienie najbliższych. Nie chcę być dorosła, wróciłabym w czasy dzieciństwa.
Licealistka
Nachalność nie ma sensu
Przyjaciółka zakochała się w koledze i szaleje. Powiedziała mu o tym, namawiała, by stali się parą, on odmawia, ona namawia mnie, bym go przekonała. A kilka tygodni temu była „zakochana” w innym koledze. Chłopcy jej nie lubią, śmieją się z niej. Ale przy okazji i ja tracę, bo jestem jej przyjaciółką. Mam już dość jej gadania, narzekania, poruszania tylko tematu chłopaków, skupiania się tylko na sobie.
