wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1610 | WYNIKÓW
Brak radości
uczestniczę w szkole animatora Ruchu Światło – Życie, ale zastanawiałam się, czy nie zrezygnować , bo ciężko mi to pogodzić nauką. Napisałam o tym animatorce prowadzącej szkolenie. Ona odpisała, że na pewno to wszystko pogodzę i wymieniła rzeczy, które ona robi. Wspomniała też , że jej zamiarem jest, abym w tym roku pojechała jako animatorka na oazę dla dzieci. Oznaczałoby to dla mnie miesiąc poza domem, bo zaraz potem mam kolejny wyjazd na 2 tyg. Nie umiem zajmować się dziećmi i w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Chciałam sobie trochę odpocząć i zacząć uczyć się do olimpiady. Ale oczywiście Bóg wszystko może itd. Wyglądałoby też na to , że nie potrafię poświecić czasu dla Niego, a na naukę potrafię. Dziś szukałam odpowiedzi w Piśmie Świętym i natrafiłam na fragment o tym, jak Jezus mówi Piotrowi, żeby pasł Jego baranki. Nie wiem kompletnie, co mam robić. Jest jeszcze jedna sprawa: nie potrafię znaleźć w życiu radości. Wszystkie dni są do siebie podobne, nie mam czasu, by poczytać ciekawą książkę albo obejrzeć filmu. Nie zależy mi też na kontaktach z osobami z mojej klasy, usprawiedliwiam się zmęczeniem. Napisałabym, że jestem uzależniona od nauki, ale nie wiem , czy to możliwe. Chodzę do szkoły językowej , gram na instrumencie, chodzę na spotkania oazowe. Mieszkam na wsi, więc muszę dojeżdżać. Wiem, że to nie jest dużo, ale to wypełnia cały czas. Uczę się dużo i ciągle, nie potrafię tego nie robić. Przygotowuje się do jednego konkursu, a nauczycielka innego przedmiotu mówi ,że to nie jest ważne i powinnam uczyć się do przyszłorocznej olimpiady. Nie mam prawie żadnej satysfakcji z tego , co robię.
Licealistka
Okazać przyjaźń
Mam jedną bardzo dobrą przyjaciółkę oraz inne koleżanki i przyjaciółki. Moja najważniejsza przyjaciółka i ja mamy dużo rodzeństwa, więc nie mamy własnych pokoi. "Nocowanki" też odpadają. Jak przyjaciółka do mnie przychodzi, to nie mamy spokoju, bo moje młodsze rodzeństwo cały czas się do nas przyczepia. Chciałabym, żeby ta przyjaciółka odrobinę dorosła (tzn. cały czas się mnie pyta "a co to znaczy?" "a skąd to wiesz?"). Może dzieje się tak, bo ona ma dużo młodsze rodzeństwo? Jak jej jakoś pokazać, że mi na niej zależy? Jak urozmaicić nasze spotkania i przekonać ją, abyśmy się spotykały częściej? (mieszkamy daleko, a ona się chce spotykać raz w tygodniu. ja bym wolała częściej) .Co Pani radzi?
11-latka
Trzeba się odważyć...
Od jak dawna sięgam pamięcią znałem pewną dziewczynę. Wychowaliśmy się na jednym podw órku. Nie wyobrażaliśmy sobie choćby jednego dnia bez wspólnej zabawy. Śmiało mogę stwierdzić, że ten okres, tj. w wieku 4-7/8 lat był najpiękniejszy w ciągu całego mojego krótkiego życia. Następnie udaliśmy się do innych do innych szkół podstawowych. Mniej więcej od tego właśnie czasu zaczął pojawiać się między nami taki znikomy murek, który z każdym kolejnym rokiem rósł . Jednak wtedy nie zdawałem sobie z tego sprawy, a następnie było mi to strasznie obojętne. Uczyliśmy się w jednym gimnazjum, ale w różnych klasach. Traktowaliśmy się jakbyśmy się nigdy nie znali. Po dwóch latach zaczęło mi to bardzo przeszkadzać i próbowałem nawiązać kontakt i zniszczyć mur. Coraz bardziej Jej potrzebuję, ale coraz dalej mi do Niej. Mam napady agresji lub smutku. Dwa razy udało nam się stać w jednej grupie i wtedy normalnie rozmawialiśmy, ale gdy raz zostaliśmy sami na przystanku- milczałem.
16-latek
Nie zrywaj kontaktów
Po zakończeniu gimnazjum zerwałem kontakty z tymi ludźmi, chociaż ich lubiłem. Mimo wszystko długo zapraszano mnie na różne spotkania. Nie chodziłem, bo po co, ta szkoła już zakończona. Ale wiedziałem, że mają fajnie. W moim technikum nie znalazłem bliskich przyjaciół. Zaczynają się 18-tki mojego rocznika, mam już pierwsze zaproszenia i nie wiem, czy pójść, skoro do tej pory nie chodziłem?
Prawie 18-latek
Czas to zakończyć
Od sierpnia mam dziewczynę. Przez pierwsze dwa miesiące było super. Idealny związek. Jednak okazało się, że mnie okłamywała i przez ten czas miała jeszcze jednego chłopaka, ale wybrała mnie. Kocham ją, więc jej wybaczyłem i znów wszystko było w porządku. Jednak od czterech miesięcy jest coraz gorzej. Ona nie ma czasu na spotkanie ze mną, bo cały czas spotyka się z przyjaciółkami i kolegami i w szkole jest tak samo. Pisze, że wszystko jest w porządku, ale nie jest, a ona cały czas przytula się z koleżkami. Ostatnio nawet nie piszemy ze sobą. Nie wiem co robić. Czy ma sens dalej ciągnąć ten związek? Rozmowy nie pomagają, a ja ją nadal kocham. 14latek
On woli odważne
Od 4 miesięcy mam chłopaka, który nie jest typem 'grzecznego' chłopca, a takim, który nie szczędzi w paleniu czy piciu. Niektóre klasowe koleżanki postępują tak samo. Chodzę do kościoła i należę do mniejszości osób wierzących w swojej klasie. Po przysiędze, że nie wypiję alkoholu do 18- tki, nigdy tego nie zrobiłam. I to jest przyczyną problemów. Bo jestem traktowana jako ktoś dziwny, ktoś kto boi się próbować nowych rzeczy. Słowa 'czemu zawsze musisz być taka poważna, nigdy nie spróbujesz nowych rzeczy'? wypowiedziane przez chłopaka zabolały. I ja czuję, że może zbliżać się koniec związku, bo po prostu do niego nie pasuję, bo on woli dziewczyny odważne, sięgające po wszelkiego rodzaju używki. Za każdym razem gdy wychodzę ze znajomymi, nawija się temat alkoholu, oni proponują i moja odmowa działa im na nerwy. Boję się, że jak tak dalej pójdzie, nie będę miała przy sobie nikogo.
15-latka
Ciągle sam
Od jakiegoś czasu jestem sam jak palec. Przyjaciółka się odwróciła, druga jest bo jest. Nie mam z kim szczerze pogadać każdy si odwraca, jest mi strasznie smutno przez to. Mam paru kolegów, a z kolegami tak szczerze nie pogadam o wszystkim. Podsumowując, jak nie było tej drugiej osoby, tak nie ma. Wierzę, że Bóg wie co robi, no i że szykuje dla mnie coś fajnego i przyjdzie to w odpowiednim czasie, ale teraz jest strasznie.
Uczeń technikum
Najpopularniejsze
- A co ja z tego będę miał?
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- Zgrana Stara Wieś
- Roraty z "Małym Gościem"
- Słowa i rysunki
- Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
- Jak trzymane w ręku mydło
- Chciałabym, żeby mój syn miał takiego katechetę
- Mamita, czyli mamusia
