wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 870 | WYNIKÓW
Brak akceptacji w rodzinie
Nikt mnie w domu nie rozumie oprócz ojca pracującego za granicą. Jestem typem samotnika, nie lubię wychodzić. Mam małe grono przyjaciół, z którymi dobrze się czuję. Rodzina uważa, że jestem zarozumiała dlatego, że nie lubię przebywać wśród ludzi. Płaczę, mam doła, bo oni mnie nie akceptują.
17-letnia samotniczka
Internetowa przyjaźń
Poznałam go dzięki internetowej grze, którą oboje lubimy. Cecha, która stanowczo mnie w nim urzekła to mądrość. Tak, jak ja uczy się najlepiej w klasie. Różni się od moich kolegów, którzy nie potrafią być chociaż przez chwilę normalni i zaśmiecają atmosferę swoimi drętwymi żartami. Zapewne powie pani, że powinnam stawiać na pierwszym miejscu świat rzeczywisty, nie Internet. W "realu" nie brakuje mi przyjaciół. Mimo wszystko chciałabym się z nim kiedyś spotkać, on ze mną też. Rozum jest przeciw, serce mówi, że możemy być przyjaciółmi, a ja nie mogę się w tym odnaleźć. Czy nasze spotkanie mogłoby kiedykolwiek mieć miejsce? Może za rok lub dwa?
Nastolatka
Jeszcze czas na decyzję
Księża z mojej parafii myślą, że mam powołanie i chcą mnie posłać do seminarium. Ale nie wiem, czy tam pójdę. Z jednej strony podobają mi się dziewczyny. Ale boję się też nauki. Bo ksiądz to jednak z języka polskiego powinien być dobry, a ja wolę przedmioty ścisłe, uczę się w technikum, w II klasie. Jestem ministrantem, lektorem ceremoniarzem, pomagam wikaremu w pracy w nastolatkami.
17-latek
Niech Bóg to ogarnie....
Widzę, że moje licealne podejście, że na studiach będę miała mnóstwo czasu na miłość, było nieco… abstrakcyjne. Wiem, że to nie ja rozdaje karty i wiem, że się dostosuję, ale… mogę chcieć, prawda? Z tym dostosowywaniem się do woli Bożej to swoja drogą też nie takie proste. Czasem w chwili szczególnej tęsknoty słyszę w swoich myślach “Czekaj” (czasem z jakimiś jeszcze delikatnymi obietnicami szczęścia), wtedy albo spływa na mnie spokój, albo przeciwnie - jakaś złość, że znów, znów tylko “Czekaj”…. Ale to nic, Bóg widzi i niech On to ogarnie: i mój spokój, i zniecierpliwienie. Wszystko. Pewnie nie pierwszy raz to ogląda i da sobie z tym radę, zresztą, że tak powiem, nie ma wyboru. Ja Mu go nie pozostawiam, modlę się, proszę, zawierzam, więc musi mi pomóc, inaczej będę bardzo zła! A złej mnie chyba Bóg nie chciałby chyba mieć na karku.
Studentka
Najnowsze w serwisie
- Siostra Faustyna – zakochana po uszy
- Podwórkowe Koła Różańcowe Dzieci
- Co znaczą słowa: "biada"?
- Nieść Chrystusa innym
- Wspomnienie aniołów stróżów
- Chcą być blisko Jezusa
- Moim powołaniem jest miłość
- Zemsta jest czymś, co nie podoba się Panu Bogu
- Bóg widzi wszystkie twoje dobre uczynki
- Październikowy numer "Małego Gościa"
