wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 16533 | WYNIKÓW
Obawy przed nową klasą
Boję się nowej klasy. Najprawdopodobniej nie będzie w niej nikogo z mojej klasy, szkoły. Boję się, że mogą mnie nie zaakceptować, myśleć, że jestem jakaś głupia albo inna. Mam w sumie nawet taki plan. Jak zostanie wywieszona lista klas, to znajdę sobie jakąś osobę, która wygląda na miłą i spróbuję się z nią jakoś zakolegować. Napisze do niej na fb, że będziemy razem w klasie a że ja nikogo nie kojarzę to wpadłam na pomysł żeby z kimś się zapoznać i od samego początku nie być samą. Jednak obawiam się że do klasy trafię z samymi takimi tapeciarzami, których zachowanie pozostawia wiele do życzenia.
16-latka
Zmierz się z Wielkim Postem
Można zmierzyć siebie, swój wzrost, swój rozmiar. Najtrudniej zmierzyć się ze sobą. Z nacie na pewno historię Dawida. Był najmłodszym synem Jessego z Betlejem. Lubił śpiewać i umiał pięknie grać na harfie. Miał jeszcze siedmiu starszych braci, ale w rodzinie to on zajmował się pasterstwem. Bardzo troszczył się o swoje owce. Pewnie przy nich nauczył się celnie strzelać z procy, by bronić ich przed dzikimi zwierzętami. A potem, gdy dorastał, został sługą Saula, króla Izraelitów. Król zabierał go też na wyprawy wojenne. Podczas jednej z nich wojska izraelskie walczyły z Filistynami. Gdy stanęli naprzeciw siebie, z szeregów filistyńskich wyszedł uzbrojony, ogromny wojownik. Nazywał się Goliat.
Czy to nachalność?
Kilka lat temu poznałam pewnego chłopaka. Piszemy ze sobą sms-y. Zawsze ja zaczynam te rozmowy. On odpisuje i dużo ze sobą piszemy, ale zastanawiam się, czy z mojej strony to nie jest nachalność? Kiedyś zapytałam, czy mu nie przeszkadza, bo to ja zazwyczaj zadaję pytania, a on tylko na nie odpowiada, ale odpisał, że nie, że on tak zawsze. Nie wiem, czy tak jest, czy on tylko chce być miły. Ponieważ mieszkamy daleko od siebie, nie spotykamy się, tylko piszemy. Ale czy taka znajomość ma sens?
15-latka
Koniec królowania
Mamy w klasie koleżankę, która wszystkim dokucza. Czasami wydaje nam się, że uważa się za królową, np.: każe mam otwierać swoje książki, nie oddaje nam rzeczy, które pożycza, a jak nie chcemy jej czegoś dać, to od razu skarży pani. Poza tym ciągle się z kimś kłóci o byle co. Śmieje się ze wszystkiego, co tylko zrobimy. Zawsze kiedy robimy coś w grupie, wywyższa się i wszystko musi być po jej myśli. Ostatnio na WF-ie bardzo nakrzyczała na jedną z dziewczyn, bo nie złapała piłki, choć się strasznie starała. Mamy tego dość!
Piątoklasistki
Dobrze, że mamy MAMY
Najlepsze u Mamy jest to, że ją mamy. Swoją, nie cudzą. Nie inną. Zawsze tę samą. I żeby nie wiem, co się stało, Mama zostanie Mamą.
Wiesz co, Mamo… – ile razy tak zaczynałam rozmowę z moją Mamą… Nie zliczę na pewno. Najczęściej w kuchni – Mama zawsze tam była. Uwielbiałam te chwile, kiedy po powrocie ze szkoły, a potem już z pracy, siadałam na blacie kuchennym i… zaczynałam: „Wiesz co, Mamo…”. Ja opowiadałam, Mama słuchała. Czasem o coś pytałam, radziłam się – Mama zawsze wiedziała, co zrobić, co odpowiedzieć. I ja, i ona lubiłyśmy ten czas.
Czy i jak ośmielić chłopaka?
Rozmawiałam dzisiaj z moją katechetką na temat chłopaka, który się mną interesuje. Usłyszałam, że powinnam go trochę ośmielić, dać jakieś znaki. On jest dosyć nieśmiały i trochę pogubiony. Tę samą radę dała mi bliska koleżanka. No i właśnie problem tkwi w tym, że nie wiem, jak mu to zainteresowanie okazać, jak w ogóle wybadać czy to faktycznie coś więcej niż znajomość? Nie chcę wyjść na kogoś kto nadinterpretuje fakty. Poza tym znamy się od podstawówki, razem chodziliśmy też do gimnazjum, a On w gimnazjum wyznał mi miłość. Odrzuciłam go wtedy, chociaż też byłam zakochana.
Licealistka
Szczerość w relacji
Podczas wakacyjnych rekolekcji zaprzyjaźniłam się z świetnym chłopakiem. Czułam z nim dziwną więź i choć wmawiałam sobie, że to tylko znajomy to się oszukiwałam. Byliśmy w kontakcie na portalu i napisałam mu pewnego dnia, że ktoś mi się podoba i z napływu emocji nie powiedziałam mu prawdy, że to on, bo uznałam że to za wcześnie. Od tego czasu kontakt się urwał i jak do niego piszę, to czuję się, jakbym się narzucała. Już nie piszemy tak jak kilka miesięcy wcześniej i czasami przechodzi mnie taka myśl, czy coś czuł czy może dalej czuje.
Nastolatka
Internetowa znajomość
Miesiąc temu zaczęłam pisać z pewnym chłopakiem. Gadało się rewelacyjnie, po wiele godzin dziennie. On prawił mi komplementy, ja się cieszyłam, uśmiechałam i chyba przesadziłam. Bo napisał, że chce mnie poznać, że przyjedzie na kilka dni do mojej miejscowości! Zakochał się. A ja nic nie czuję, ja się dobrze bawiłam, ja ciągle wspominam chłopaka, z którym niedawno zerwałam. Dla mnie to była internetowa przyjaźń, znajomość, no może flirt, ale nic poważnego! Troszkę udawałam zakochanie, nie sądziłam, że on do tego podejdzie tak poważnie. Nie chcę go skrzywdzić. Co teraz zrobić?
15-latka
Problem z polonezem
Kończy się gimnazjum, zbliża się bal i oto nowy problem- polonez. Najpierw wszyscy się cieszyli, byli zaaferowani, ale gdy dzisiaj zaczęły się próby, to już nie jest tak prosto. No bo kto z kim zatańczy? Nagle wielkie onieśmielenie. W końcu nauczycielka nas przydzieliła. No i koniec moich marzeń, bo mam tańczyć nie z tym chłopakiem, z którym bym chciała. Chociaż uśmiechałam się do niego, on do mnie też, ale na tym koniec. Po pierwszej próbie kilka osób zrezygnowało, mój wymarzony też. Ja będę tańczyła, tylko tak mi żal.
Gimnazjalistka
Trudna sprawa
Od małego byłam niezwykle radosna, otwarta, odważna. Uwielbiałam towarzystwo. W szóstej klasie zamknęłam się, miałam jedną przyjaciółkę, której wszystko poświęciłam i rozmawiałam tylko z nią. W pierwszej gimnazjum miałam znajomych, z którymi tylko pisałam. W drugiej klasie mój sztuczny kontakt z innymi się pourywał, zostało tylko parę przyjaciółek. Już nie potrafię zagadywać do kogokolwiek, boję się zapytać o drogę na ulicy, kasjerki o cokolwiek, kolegów i koleżanek o lekcje. Cały czas zastanawiam, co ta osoba pomyśli, jak się popatrzy. Czasem czuję, że wszyscy mnie nienawidzą, że im przeszkadzam i ich denerwuję.
16-latka
