wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 676 | WYNIKÓW
Spotkania z niewierzącym
Zauroczyłam się w 17-letnim chłopaku, który chce odejść od wiary, zwątpił już jako dziecko. On nie wie, że jestem głęboko wierząca. Kilka razy kpił przy mnie z religii, na swoim blogu szydzi z katolików, pisze kawały o Jezusie. Coś mnie do niego ciągnie, a nie do miłego ministranta, który się do mnie uśmiecha...
15-latka
Gdy tonący nie przyjmuje ratunku
Moja przyjaciółka coraz bardziej mnie męczy i zaczynam mieć naszych relacji dosyć. Od dłuższego czasu odchudza się, bo ma lekką nadwagę, ale wcale nie tragiczną. Ciągle się nad sobą użala, jej sprawy są jedynym tematem rozmów. Obraża się na mnie, że bywam wesoła, śmieję się, rozmawiam z innymi. Ona jest zła i smutna, ja też mam taka być. Do tego zaczęła się ciąć. Wspierałam ją długo, tłumaczyłam, chciałam z nią iść po pomoc do specjalisty, ale ona woli w kółko tylko o tym mówić. Chce, bym popołudnia spędzała na internetowych rozmowach z nią, a mnie to już nudzi, męczy i po prostu nie widzę sensu. Jestem zmęczona.
15-latka
Ochłodzenie relacji
Chodziłyśmy do jednej klasy w gimnazjum i ona tak szybko zaczęła mi się zwierzać i uważać mnie za przyjaciółkę, że mi nie pozostało nic innego jak się z tym pogodzić. Nie mogłam patrzeć, jak się pozwala straszliwie wykorzystywać, a potem płacze po nocach, a ja ją godzinami muszę pocieszać. Do tego mimo mojej trudnej sytuacji finansowej ona mnie wykorzystuje, pożycza pieniądze i nie oddaje. Mam tego dosyć, już nie chcę słuchać o tym, jak jest traktowana przez chłopaka, do którego wróciła. Powiedziałam, że potrzebuję przerwy w naszych relacjach i jest mi z tym dobrze. Czy mam jej moje zarzuty przedstawić, czy po prostu być luźną koleżanką.
Licealistka
Obrażalska
Jedna z moich przyjaciółek coraz bardziej mnie męczy. Mam ostatnio wiele problemów rodzinnych, a ona się często obraża, oczekuje przeprosin, wymusza na mnie poczucie winy, chociaż nic złego nie zrobiłam. Przy natłoku spraw związanych z rozwodem rodziców, stresem przeżywanym przez mamę, zachowaniem taty, już tracę cierpliwość do tej przyjaciółki. Dla świętego spokoju ulegam jej, przepraszam, ale coraz bardziej mnie męczy jej nieustanna manipulacja i humorki.
Zmęczona
Chaos na każdym poziomie
Czasami mam wrażenie, że wpadam w chorobę psychiczną. Wyobrażam sobie, że jestem tylko ludzikiem w sztucznym świecie, że ktoś napisał scenariusz, ustawia pionki, w tym mnie. Tyle spraw jest trudnych, szczególnie rodzice, którzy od lat nie potrafią się dogadać i w domu bywa ciężko. Brat jest zbyt dorosły, by mnie zrozumieć, ma swoje życie. A ja w domu często pyskuję ranię bliskich, chociaż przecież tego nie chcę. Jedyna przyjaciółka się wyprowadziła. Nie mam się komu zwierzyć, przed kim wygadać. Jak tu nie zwariować? Boję się swoich myśli.
17-latka
