wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 245 | WYNIKÓW
Myśl pozytywnie
Odkąd straciłam najlepszą przyjaciółkę, zamknęłam się na ludzi, przestałam się z kimkolwiek spotykać po szkole, mam wrażenie, że nie mam o czym z nimi rozmawiać. Zastanawiam się, czy to ja jestem nudziarą czy oni. Praktycznie wszystko mnie nudzi. Czasami miewam ataki histerii przez to, że jestem jedynaczką, nikt mnie nie popiera, nie mam z kim spędzać czasu. Jednak już w liceum nie chcę być uważana za odludka. Moim marzeniem byłoby być duszą towarzystwa.
Lepsza relacja z mamą
Gdzieś zgubiłam relacje z rodzicami. Najbardziej żałuję relacji z mamą. Przychodzę ze szkoły, mówi "cześć" i siedzę zamknięta u siebie w pokoju, zajęta swoimi sprawami; pytana o szkołę odpowiadam "dobrze" albo "nic". Dużo rozmawiam z mamą na tematy "domowe"(o ogródku, mieszkaniu). W rozmowach z koleżankami nie mam takiego problemu. Moja mama jest mądra, doświadczona, kochająca, starsza niż mamy koleżanek. Boję się, że kiedyś umrze, a ja zostanę zupełnie sama. Chciałabym pogadać z nią o problemach, z którymi się zmagam np. o swoich kompleksach, o mojej klasie, ale mam jakąś blokadę. Dziś próbowałam, ale się wycofałam i teraz płaczę.Mama spokojnie stwierdziła, że nigdy nie byłam wylewna, szanuje to, ale mi to teraz przeszkadza.
Licealistka
Marzenia o uczuciu
Czuję się samotna. Jestem singielką. Wiem, że jestem jeszcze młodą nastolatką, ale pragnę przeżyć prawdziwą miłość. Nie jestem zbyt popularna, nie lubię być w centrum zainteresowania. Podpieram wręcz ściany. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, ani zawiązywać nowych przyjaźni. Mam głupi charakter i jestem bardzo nieśmiała w stosunku do nieznajomych i dalszej rodziny. Mam nadzieje, że Pani mi pomoże
14-latka
Jesienne zmęczenie
Rok temu ogarnął mnie okropny stan, wszechobecny pesymizm, brak chęci do życia. Minęło latem. Jedna z niewielu przyjaciółek wspierała mnie, chociaż sama miała problemy. Niestety, znowu zaczyna mi na wszystkim nie zależeć. Pianino, śpiew, niemiecki, rysunek architektoniczny, na który zdołałam iść zaledwie raz. Nawet szkoła. Prymuska taka jak ja ślęczy obecnie nad książką od chemii i błądzi pośród stron, myślami będąc w innym miejscu. Przestaje dbać o wszystkie moje zajęcia. Znowu zaczynam myśleć, że kształcenie się w jakimkolwiek kierunku jest bez sensu, bo nigdy nie dojdę do ustalonej przez siebie perfekcji. Zaczyna się nocny płacz bez powodu, tęsknota za kimś, kto jest obok mnie. Tworzenie problemów, których tak naprawdę nie ma.
Nastolatka
