wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 8584 | WYNIKÓW
Niesamowita zmiana- świadectwo
Pierwszy raz napisałam do Pani jakieś 6 lat temu. Byłam zagubioną nastolatką, uważałam, że jestem brzydka, niepotrzebna, niekochana, nic warta - chyba standardowy problem nastolatek. Uważałam, że moi rodzice mają mnie za nic, że nigdy nie uda mi się dorównać siostrze, a moje życie to pomyłka. Teraz, gdy patrzę na to wszystko z perspektywy czasu, to chce mi się śmiać z tych problemów, chociaż wtedy to myślałam, że kończy się świat. Wiem, że byłam bardzo niedojrzała, choć oczywiście wtedy czułam inaczej. Minęło kilka lat, poszłam do liceum, potem na studia (skończyłam I rok) i nauczyłam się kilku rzeczy:
Krytycznie o rodzicach
Moi rodzice zawsze wytykają mi błędy itp. Oni nie nadają się na rodziców, bo np. pytam się taty, czy pomoże mi w zadaniu, a on mówi „zaraz” i tak potem mi nie pomoże, a moja mama tak samo. Dlatego piszę do starszej przyjaciółki. Gdy mama zapomni wziąć telefon z domu, to każe mi przynieść, a gdy ja proszę, żeby chwyciła po drodze mój telefon, to mówi, że ja też mam nogi itp. Wychowywać się musiałam sama, nikt mi nic nie pokazał, chyba, że dziadek, który się mną opiekował. Musiałam sama się uczyć podstawowych prac domowych. Czy takie osoby to rodzice? Co mam dalej robić?
12-latka
Jak u dentysty
Już dawniej czułam się wykorzystywana i manipulowana przez przyjaciółkę. W tym roku było z tygodnia na tydzień gorzej. Obrażała się o każdą moją rozmowę z innymi dziewczynami. Moje zeszyty traktowała jak swoje. Jeśli protestowałam, gdy odpisywała zadania, to słyszałam, że jestem fałszywą przyjaciółką, że nie może na mnie liczyć. Odpisywanie na kartkówkach było normą, bo na tym niby przyjaźń polega. Wreszcie mi się przelało. Przed ostatnią klasówką z matematyki zapowiedziałam, że mogę pomóc w nauce, ale odpisać nie dam i robię to dla jej dobra. Zapowiedziałam też, że nie dam już ani jednego zadania. Obraziła się śmiertelnie, ale ja czuję ulgę. Czy słusznie?
14-latka
A gdy się wypłaczesz...
Kolega podobał mi się od dawna, żartowaliśmy po koleżeńsku, ale potem był czas jakby zbliżania się, chociaż bez większych wyznań. Niestety, od jakiegoś czasu nie ma rozmów, nie zwraca na mnie uwagi, a ostatnio widziałam go z dziewczyną. Może brzmi to dziecinnie, ale przez to płaczę po nocach, nie mogę się skupić na nauce, a jeszcze gorzej jest, gdy patrzę w lustro. Czuję się z dnia na dzień coraz brzydsza, nie mogę na siebie patrzeć.
15-latka
Już nie przysięgaj
Nękał mnie ciągle pewien grzech. Byłem tak zły na siebie, ze przysiągłem Panu Bogu, że już go nie popełnię, ponieważ bardzo chciałem poprawy i sądziłem, że gdy przysięgnę, to będzie mi łatwiej. Jednak dziś znowu popełniłem ten grzech, mimo ze próbowałem się hamować. Czy Pan Bóg mi to wybaczy? Czy mam się wyspowiadać z przysięgania i niedotrzymania?
Nastolatek
Bez porównywania
Czuję się gorsza i brzydsza od innych dziewczyn. Nie od wszystkich, tylko tych, które zdają mi się ładniejsze ode mnie. Boję się, że właśnie tak o mnie myślą: że jestem brzydsza i gorsza od nich. Zdaję sobie sprawę, że moje zachowanie jest irracjonalne. Mimo to trwam w tym przekonaniu i nie wiem jak mam od niego uciec.
Szesnastolatka
Pomoc przodków
Ala tylko kiwnęła głową. Wydaje się tak słaba, jakby miała się przewrócić. Lecz spacer zrobił swoje, prababcie i pradziadkowie chyba wlali w nich sporo mocy, bo wracali już w lepszym nastroju, wyluzowani, zachwyceni świeżą zielenią. A gdy za furtką poczuliśmy zapach placków, to na wyścigi pędziliśmy do kuchni. A tu od strony kościoła nadciągają rodzice, więc popyt na placki będzie, oj będzie.
