wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1227 | WYNIKÓW
Nadopiekuńczy rodzice
Moi rodzice są bardzo troskliwi, podejrzliwi, zasadniczy. Najbardziej to by chcieli, abym nigdzie nie wychodziła, tylko cały czas się uczyła. Raz w tygodniu mam zajęcia dodatkowe, na co patrzą niechętnie i rozliczają z każdej minuty. Tak bym chciała móc później wrócić, powłóczyć się bez celu z koleżankami, wygadać się za wszystkie czasy. Uczę się bardzo dobrze, nie mają ze mną kłopotów, ale ciągle się boją, że ich zawiodę. Jak to zmienić?
13- latka
Nie wtrącaj się
W moim bloku mieszka pewna niepozorna dziewczyna. Spędzamy razem sporo czasu. Było miło, że kolega rozmawiał głównie ze mną, a ona twierdziła, że się we mnie zakochał. Ale zachorowałam, długo nie wychodziłam, a gdy wreszcie się pojawiłam, to oni oboje ze sobą rozmawiali i teraz ja miałam wrażenie, że kolega się w niej zakochał. Chcę jej pomóc, bo to jej pierwsza taka sytuacja. Jestem troszkę zazdrosna, ale cieszę się, że to właśnie ta dziewczyna
Nastolatka
Nielogiczne zachowanie
On jest dwa lata starszy, mądry, towarzyski, zagadał kiedyś do mnie, zatrzymywał się, rozmawiał. Spotykaliśmy się na zajęciach dodatkowych, aż zaczęło mi go brakować w weekendy. Spodobał mi się z charakteru i wyglądu, a gdy się zakochałam, to zaczęłam go unikać, wychodzić, gdy on wchodził, wręcz uciekać. Powiedział koleżankom, że wie o tym, co się ze mną dzieje, że musi ze mną pogadać. Cały czas o nim myślę i marzę o wspólnej przyszłości, modlę się za niego. Jeśli nie miłość, to niech nas połączy przyjaźń.
16-latka
A teraz jest inaczej
To się zaczęło w III klasie, gdy chłopcy przestali się z nami bawić, rozmawiać i nie chcą z nami wychodzić na dwór. Niektóre dziewczyny z mojej klasy czują się odrzucone, bo jak spytają się chłopaka, czy chce z nią wyjść na dwór, to on się wtedy śmieje, a my czujemy się głupio. W pierwszej klasie dobrze dogadywałyśmy się z chłopakami , przychodzili po nas po szkole, bawiliśmy się i rozmawialiśmy. Nie wiem czemu teraz jest inaczej.
11-latka
Nie jesteś straszny
Modliliśmy się gorąco w naszej wspólnocie i ja miałam w sercu ją, naszą relację. Wiem, że ona, sporo młodsza, nie chce poważnej relacji, ale nie potrafię z niej zrezygnować. Niby pogodziłem się, że jesteśmy po prostu na stopie koleżeńskiej, ale przeżywam wszystko, co jej dotyczy. No i po modlitwie pogadała ze mną jedna z moich dobrych koleżanek. Powiedziała krótko, że moja ukochana jest zmęczona naszą relację. Jestem straszny! Chcę dla niej dobrze, a wychodzi źle. Mam siebie dosyć.
Licealista
Lęk przed w-f
Moim problemem jest WF. Mimo, iż jestem wręcz świetna w koszykówkę, i kocham ten sport, jeśli chodzi o inne dyscypliny to jestem w nich słaba. Najgorzej wychodzi z siatkówką. Boję się wtedy, że coś nie wyjdzie. Przed każdym WF-em bardzo się stresuje. Pod koniec roku, prawie w ogóle nie ćwiczyłam, tak bardzo się bałam.
Boję się, że znowu powróci koszmar. Że znowu będę wyśmiewana, nie tylko na WF-ie (tak było) Zwłaszcza, że większość osób to będą teraz chłopcy.
12-latka, klasa 7
Inicjatywa należy do chłopaka
Lubię jedną ze szkolnych koleżanek. Sporo żartowaliśmy w czasie roku szkolnego. Teraz mi jej brakuje. Nie twierdzę, że chcę z nią chodzić, ale spędzać razem czas- o tym marzę. Poczytałem Waszą rubrykę i zauważyłem, że wiele razy Pani podkreśla, że to chłopak proponuje, wychodzi z inicjatywą, ryzykuje odrzucenie. No to pojadę do niej na rowerze, pokręcę się, może się spotkamy. Wtedy się umówimy. Muszę zdobyć numer jej komórki. Wiem, że niedługo wyjeżdża. Czy to dobry pomysł, by wysłać jej kilka SMS-ów?
Niepewny 14-latek.
Męczące dorastanie
Wyróżniam się na tle rówieśników i raczej mnie to męczy. Nie mam żadnych problemów z nauką, bez wysiłku wygrywam konkursy, mam najlepsze oceny. Do tego wyróżniam się wzrostem. Ale z czego się cieszyć, jeśli ciągle mam starcia na treningach, wracam zdołowany, trener się mnie czepia, nie dogaduję się z kolegami. Czasami trenujemy z dziewczynami, ale to też do niczego. Pracuję nad swoim charakterem, chodzę na spotkania oazowe, ale ciągle mi coś nie wychodzi, wybucham, kłócę się, nie panuję nad sobą. Szukam sensu, męczę się..
14-latek
Jeszcze o nieklejących się rozmowach
Ostatnio na stronie pojawił się list nastolatki, na temat "klejenia się" rozmów. Zgadzam się z Panią, że nic na siłę. Ale mam pytanie, czy jeżeli wygląda to tak, że raz rozmawia się z chłopakiem dobrze, a czasami właśnie tak się nie klei i nie ma tematów, to radzi Pani, żeby postąpić tak samo, czy próbować jakoś jednak "poskładać" te rozmowy? Starać się coś wymyślić itp. Poza tym, też myślę, ze dziewczyna nie powinna wychodzić z inicjatywą, ale czasami rozumiem, że jest to trudne. A jak Pani się na to zapatruje?
Gimnazjalistka
