Nadopiekuńczy rodzice

Najpierw spójrz na ten problem od strony rodziców. Wtedy może się okazać, że sama postępowałabyś podobnie. Pomyśl też sobie, czy będziesz dawała wielką swobodę swojej córce, gdy w mediach na okrągło doniesienia o przeróżnych niebezpieczeństwach Próbuj spokojnie tłumaczyć, że masz naturalną potrzebę przebywania z rówieśniczkami. Nic tego nie zastąpi. Niech Ci wyznaczą obowiązki, godziny, ale niech Ci pozwolą na kontakty. A może jeszcze gdzieś się zapiszesz, aby w miarę możliwości wychodzić z domu. Zastanów się, czy faktycznie rodzice nie mają żadnych powodów do niepokoju. A może za mało im opowiadasz? Może zamykasz się w pokoju, głowa w monitor i oni się martwią? Rodzice ogromnie Cię kochają i przez zakazy chcą Cię uchronić przed złem tego świata. Nie widzą tego, że jesteś coraz starsza. Boją się też o
Twoje bezpieczeństwo. Próbuj ich zrozumieć. Jednocześnie pomalutku naucz się podejmować samodzielne decyzje w drobnych sprawach, a przede wszystkim czasami powiedz swoje zdanie, czasami zaprotestuj. Najlepiej stosować metodę bardzo malutkich kroków i powoli poszerzać trochę zakres wolności. Czas szybko biegnie i już za parę lat będziesz samodzielna, za wszystko odpowiedzialna. Ciesz się tym, co jest, bo potem piszą starsze nastolatki i też nie są szczęśliwe, bo nie chcą być dorosłe. Gdy rodzice zakazują kontaktów, to spokojnie mów, że jest Ci bardzo przykro. Zawsze mów, co Ty czujesz. Pytaj też, jak oni widzą ten problem. Przygotuj sobie logiczne argumenty. Zapytaj od czasu do czasu, czy możesz jedną lub dwie koleżanki zaprosić do siebie, by się rodzice przekonali, że to dobre dziewczyny. Czas mija i jeśli nadal będziesz dbała o oceny, to z pewnością rodzice bardziej Ci zaufają.

Zadaj pytanie:

korepetycje@malygosc.pl