wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 384 | WYNIKÓW
Odrzucenie uczniów ze wsi
W podstawówce, szczególnie w ostatniej klasie, było świetnie. Niestety, teraz dojeżdżam do gimnazjum w mieście. To bardzo duża szkoła. Rozrzucili nas po klasach, trudno spotkać kumpla. Natomiast w klasie ciągle źle się czuję, gdyż jako „wsioki” jesteśmy odrzuceni. Mijają miesiące, a nie potrafię się zaprzyjaźnić z żadnym chłopakiem, chyba nie mam u nich szans. Doskwiera mi samotność, brak kolegów.
Gimnazjalista
Odrzucenie niepełnosprawnych
6 lat mojej podstawówki to trudne doświadczenia odtrąceń koleżeńskich. Troszkę się różniłam od rówieśników i musiałam się pogodzić z tym, że nie byłam zapraszana na urodziny do rówieśników, a na moje zaproszenia nie odpowiadano. Często siedziałam sama, czasami jakaś dziewczyna bywała zmuszana do siedzenia ze mną. Sądziłam, że w gimnazjum będzie lepiej. Nie mam żadnych problemów z nauką, ale dobre oceny to nie wszystko. Mijają miesiące i chociaż odrzucenie nie jest tak jawne jak kiedyś, to jednak czuję się samotna. Nie dla mnie dziewczęce szepty, chichoty, tajemnice, narady. Moim zdaniem wśród nastolatków nietolerancja dla inności jest ogromna.
Gimnazjalistka
Samotnośc w klasie
W mojej klasie jest mało osób, a dziewczyn tylko sześc. Przez lata przyjaźniłam się z kolegą, ale w tym roku on mnie zostawia i spędza przerwy z kolegami, mają swoje tematy. Tak mi przykro, bo z dziewczynami trudniej się dogadać, nie lubimy się, za dużo mi nagadały. One się przyjaźnią parami, jedna trójka, a ja sama. Zostało jeszcze pół roku, nie chcę źle wspominać podstawówki.
Szóstoklasistka
Najnowsze w serwisie
- Św. Józef, oblubieniec Maryi
- Panie Boże, co chcesz żebym Ci uczynił?
- Przestrogi Pana Jezusa
- Zielone święto
- Zmarł ostatni polski żołnierz operacji "Market Garden"
- Miłosierni jak Ojciec
- W Łańcucie o barokowych flugach i innych dawnych wynalazkach
- Na Kasprowym Wierchu 61 cm śniegu
- Pojednaj się!
- Wirtualnie w Jerozolimie
