wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 8762 | WYNIKÓW
Uważam się za najgorszą...
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów kiedy zadaję dużo pytań. Pytam się wtedy głównie o rzeczy które ja sama nie umiem lub nie mam tej rzeczy. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów, pomimo, iż dopiero zaczęłam dorastać, ale zmiany widać już gołym okiem. W każdym razie tak mi się zdaje.
Zagubiona
Nieśmiałość i ŚDM
Bardzo chciałabym pojechać na ŚDM, od kilku miesięcy próbuję się zebrać na
odwagę i zapisać na wolontariat, ale mi nie wychodzi. Jestem strasznie nieśmiała i można powiedzieć, że trochę aspołeczna. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, za każdym razem, gdy próbuję nawiązać z innymi jakiś kontakt, mam pustkę w głowie i nie wiem, co powiedzieć. Nie mam nikogo, z kim mogłabym pójść na ten wolontariat, a sama się wstydzę. Boję się, że będę się tam czuć jak 5 koło u wozu i że nikt mnie nie będzie lubił. Już nie wiem co robić.
Nastolatka
Niezdecydowanie
W szkole muzycznej, gdzie spędzam tak wiele czasu zwróciłam uwagę na sympatycznego chłopaka. Marzę o nim nieustannie, jestem przekonana, że się zakochałam i wreszcie postanowiłam go poznać. Ale wtedy nagle pojawiło się pytanie, czy czasem nie wolę, by wszystko pozostało w sferze marzeń. W takiej niepewności zaczęły się wakacje. Teraz na zmianę raz planuję, że zapiszę się do tego samego zespołu, w którym on gra, że będę się koło niego kręcić, poszukam wspólnych znajomych, to znowu wszystko wydaje mi się dziecinne i wolę niczego nie zmieniać. Co Pani sądzi o takiej dziwnej sytuacji?
16-latka
Same problemy
W podstawówce byłam całkiem samotna, uznawana za dziwaczkę. W gimnazjum znalazłam dobrą koleżankę, potem dołączyła kolejna. Z biegiem czasu wszystko zaczęło się burzyć. One mnie chyba w ogóle nie słuchają, albo słyszą to, co chcą usłyszeć. Niby spędzamy razem czas, ale nie są mi bliskie. Na ostatnim spacerze tak mnie zdenerwowały, że odeszłam bez pożegnania. Nie dogaduję się również z mamą. Czuję się ograniczana przez nią, mam wrażenie że mnie nie słucha. Ciągle się kłócimy. Do tego jedna z przyjaciółek ma już chłopaka, druga kilku adoratorów, a ja?
15-latka
