wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 245 | WYNIKÓW
Łzy wzruszenia
Podstawówkę wspominam bardzo źle. Nielubiana, często obrażana. Samotna. W gimnazjum wszystko się zmieniło. Nowe znajomości. Wspaniali ludzie. 1 i 2 klasa były najpiękniejszym okresem w moim życiu. Na samą myśl o tym, że za kilka miesięcy rozstanę się z klasą, mam łzy w oczach. Kocham swoją klasę, tych wszystkich ludzi. Kocham wspominać wszystkie ogniska i wycieczki, oglądać nasze uśmiechnięte twarze na zdjęciach. Ludzie powtarzają ,,To ostatnie chwile, trzeba się cieszyć''. Ale ja nie potrafię. Nie ze świadomością, że lada moment wszystko przeminie.
Gimnazjalistka
Po rozstaniu
Byliśmy ze sobą pół roku, postanowiłam zakończyć związek. Potem było pełno niejasnych sytuacji, myśli, że może do siebie jednak wrócić? Jednak chłopak nie traktował mnie nawet dobrze. Z moich uczuć często żartował Problem w tym, że nie potrafię być z nim w koleżeńskich relacjach. Po prostu go znienawidziłam. Jesteśmy razem w klasie i na sam jego widok od razu robię się zła. Rezygnuję z wycieczek i ognisk, ze wszystkiego, gdzie on ma być. To ostatnia klasa gimnazjum i tak bym chciała, żeby była wyjątkowa.
Gimnazjalistka
Moja droga do misji
W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia roku 2004 w Azji południowo – wschodniej rozegrała się tragedia, która poruszyła mnie dogłębnie. Tysiące ludzi straciło życie pod ogromnymi masami wody, a ja patrzyłem na telewizyjne obrazy zniszczeń i myślałem, jakby pomóc. Podzieliłem się tym z s. Anną, służebniczką która wówczas prowadziła w mojej parafii ognisko misyjne dzieci. Zapragnąłem chodzić na spotkania, by bliżej się przyjrzeć, jak wygląda animacja misyjna najmłodszych. We wrześniu 2005 r. s. Anna zaproponowała mi udział w kursie animatora misyjnego, który za kilka tygodni miał się rozpocząć w Wydziale Misyjnym krakowskiej kurii. Wahałem się, ale ostatecznie poszedłem...
