wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 326 | WYNIKÓW
Wybrany przez Boga
Od miesięcy byłam na prawie każdej Mszy, do której on służył. Bardzo, ale to bardzo mi się spodobał, to zaangażowanie w parafię i bijąca od niego dobroć. Trochę zerkaliśmy na siebie, ale zabrakło nawet uśmiechów. Teraz dowiedziałam się, że ten chłopak idzie do seminarium. Czuję złość pomieszaną z roz-czarowaniem. Wiem, że nie mogę ingerować między niego a Boga. Marzę, aby poznać go i może liczyć, że zmieni plany. W końcu w jakimś sensie seminarium jest, oprócz nauki, czasem próby, prawda? Może to nie będzie dla niego? Jestem młoda, mogę poznawać ludzi, on tak samo, nic niczego nie wyklucza, a ja w sercu, cichutko, mogę liczyć na to, że akurat zmieni plany...
Co Pani o tym myśli?
17-latka
Jak z czasów średniowiecza?
. Podbiegałam co jakiś czas do nich i dowiedziałam się, że najpierw nie było Darii za wesoło. Uczestnicy obozu przybrali pozy luzaków, którzy nie uznają żadnych zasad. A ponieważ wcale tacy nie są, więc własny stres chcieli pokonać śmiejąc się i szydząc z osób, które wyróżniały się w tłumie. No i padło na Darię, że nie powinna być dziecinna, że rodzice o niczym się nie dowiedzą, że z życia trzeba czerpać jak najwięcej przyjemności, że nie powinna zachowywać się jak bohaterka średniowiecznych żywotów świętych.
Patrzę na niego jak głupia
Zakochałam się w chłopaku o 5 lat starszym. Jest on lektorem w mojej parafii. To coś więcej niż zauroczenie. Nie mogę przestać o nim myśleć . Patrzę się na niego jak głupia. Pisałam do niego na portalu społecznościowym ale przestałam, gdyż to ja zaczynałam rozmowę i tyko ja zadawałam mu pytania. Nie wiem co mam dalej zrobić. Nie mogę sobie go odpuścić.
14-latka
Zaczęło się
Już wiem, co to jest Mundial i wiem, że bardzo to lubię. Impreza ma same plusy. Pan spędza mnóstwo czasu przed telewizorem, a na stoliku obok fotela i kanapy co rusz pojawiają się różne przysmaki. Pani udaje, że ona nie może tak siedzieć, więc przygotowała pudełko z włóczkami, kordonkami i szydełkami, ale widzę, że głównie wpatruje się w ekran. Kuba i Łukasz pomogli przygotować transmisje meczów na plebanii, a będą też pokazy na zewnątrz, o ile pogoda dopisze.
Nadchodzi rodzina
O rety, nadchodzi pomoc, przybywa rodzina. Wszyscy ze słowami wsparcia dla Kuby i Ali, ze śmiechem, z żartami, śmiesznymi wspomnieniami. Ciocia Ania opowiadała, że pradziadek zdawał maturę zaraz o wojnie we Włoszech w armii generała Andersa. Nawet przyniosła zdjęcie młodego chłopaka pochylonego nad książką z głową obwiązaną ręcznikiem.
Jak ich przekonać?
Ostatnio zainteresowałam się harcerstwem. Koleżanka mnie już od dawna zachęcała. Zabrała mnie na pielgrzymkę. Poznałam jej zastęp, świetne dziewczyny. Teraz jedna z nich wyprawia urodziny. Rodzice nie chcę mnie puścić. Mówią, że nie mam się angażować, bo "nie mam czasu" i jeszcze gdybym miała chodzić na zbiórki to w ogóle. Co mam zrobić? Być cały czas totalnie załamana?
Załamana
Koniec z oskarżaniem
Nagle stanęła jak przysłowiowa żona Lotta i szeptała w kółko „to jest to, to jest to”. Śmiesznie, jakby wystukiwała jakiś rytm. Chwyciła komórkę, ale Jadzia akurat wracała do domu, więc rozgorączkowana dziewczyna poszła podzielić się z Panią odnalezioną właśnie mądrością. Weszłyśmy do kuchni w dobrym momencie, gdyż trwało porządkowanie lodówki, przekładanie, zamrażanie, odmrażanie
Wielki konflikt w rodzinie
Przyjaciółka jest dość powolną osobą, typowa flegmatyczka. Jej tata jest dość szalony i czasem zbyt nerwowy, a oboje rodzice są przeczuleni na punkcie jej ocen. Pracują jako nauczyciele. Nie tolerują nawet czwórek Gdy przyniosła dwóję, ojciec rzucił jej telefonem o ścianę i rozbił go. Wtedy ona wyrzuciła jego nowe buty na deszcz. Dostała klapsa i teraz są skłóceni, a my chcemy im pomóc, ale jak?
Szóstoklasistka
Mocne oskarżenia
W mojej rodzinie już od dawna kiełkuje nienawiść. Mama ma problem z przekleństwami. Ostatni jej wybuch to moja wina, bo nie chciałam jej pomagać przed wigilijną wieczerzą. A potem mama jak gdyby nigdy nic, więc płakałam pół wieczoru. Dzielenie się opłatkiem. Nie chciałam tego. Kiedy czegoś nie wiem lub nie umiem zrobić, to rodzice krzyczą, poniżają mnie, mówią, że sobie w życiu nie poradzę. Zaczynam powoli w to wierzyć. Jedyną moją pociechą jest szkoła. Tam doceniają mnie przede wszystkim nauczyciele ale też koledzy i koleżanki z klasy, bo jestem wzorową uczennicą. Dlaczego moi rodzice tego nie widzą?
Nastolatka
Najnowsze w serwisie
- Jest lutowy numer "Małego Gościa"
- Jezus czyni nasze życie prostym
- Można oglądać Marsa, Jowisza, Wenus i Saturna
- Dzień Babci i Dziadka
- Jak świętować niedzielę?
- Odkrywaj Jezusa na nowo
- Dziecko, odpuszczone ci są twoje grzechy
- Bądź wola Twoja, Panie Jezu!
- Módl się codziennie
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
Najpopularniejsze
- Dzień Babci i Dziadka
- Jest lutowy numer "Małego Gościa"
- Można oglądać Marsa, Jowisza, Wenus i Saturna
- Jak świętować niedzielę?
- Jezus czyni nasze życie prostym
- Zamek Królewski w Warszawie
- Rusz na Orszak Trzech Króli
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
- Najodważniejsi w kościele
- Pół miliona wiernych na Watykanie
