wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 128 | WYNIKÓW
Błahostka
Dzisiaj okazało się, że wygrałam pewien rejonowy konkurs. Nauczyciele, rodzice, klasa i przyjaciółki są tym faktem zachwyceni. Chyba jeszcze nigdy tyle osób nie powiedziało mi, że są ze mnie dumni. To bardzo miłe zostać docenionym. Powinnam być z siebie dumna, ale nie jestem. Po prostu zawsze chwaliłam się w swoimi osiągnięciami, byłam z nich dumna, a teraz mam wrażenie, że ten konkurs był błahostką. Nie wiem dlaczego tak jest. Może Pani wie? Może ta myśl, że wygrałam jeszcze do mnie nie dotarła, choć szczerze w to wątpię.
Gimnazjalistka
Chcę i nie chcę
Już od jakiegoś czasu myślę o chłopakach. Jest już kilku, którzy mi się podobają, ale nie chcę z nimi chodzić. Myślę, jak to fajnie byłoby mieć chłopaka itp. ale nie chcę go mieć. Uważam, że chłopak w tym wieku nie jest mi potrzebny, bo wątpię żeby został ze mną do końca życia. To nie jest tak, że się ograniczam, że dopóki nie skończę gimnazjum, to nie mogę mieć chłopaka, bo jednocześnie popadam w zauroczenie, mogę myśleć o tej osobie cały czas. Nie wiem co mam robić, żeby tak się tym nie przejmować.
14-latka
Wątpliwości
Chodzę co niedzielę do kościoła, przyjmuję komunię, spowiadam się. Jednak zacząłem myśleć, jak bardzo jestem inny przez wiarę, powinna być moją dumą, a nie jest. Zacząłem wątpić, zadawać sobie pytanie, czy Bóg istnieje, a nawet jeśli tak, to czy rzymsko katolicy mają rację? Czytałem kiedyś, że nawet papież Franciszek miewa silne wątpliwości w wierze, które zmuszają go do szukania głębszych odpowiedzi. Czy zatem jako katolik mogę się zastanawiać, czy Bóg istnieje? W jaki sposób mam być przy tym bezstronny, nie ulec pokusie wygodnego ateizmu? Czy będzie to grzech? A jeśli dojdę do wniosku, że wiara nie jest prawdziwa, mam odejść z kościoła?
Nastolatek
