wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 16372 | WYNIKÓW
Modlitwa w próżnię
Ostatnio koleżanka, oazowa animatorka powiedziała mi, że gdy modlimy się w milczeniu słyszy nas tylko Pan Bóg, a Maryja, Święci i Anioł Stróż, nie. Ta wiadomość mną wstrząsnęła, bo często w trudnych sytuacjach mówię sobie w myślach: „Pod Twoją obronę” albo „Aniele Boży”, albo proszę świętych o pomoc. A teraz słyszę, że moje modlitwy szły w próżnię! Czy to prawda? Proszę o pomoc, już nie wiem, co mam myśleć... Zagubiona
Zmęczona marzeniem?
Od zawsze strasznie chciałam mieć tą drugą połówkę, do której mogłabym się przytulić, pogadać , wyżalić. Chodzę do liceum, a popołudniami robię szkołę muzyczną. Myślałam, że jak będę mieć 2 szkoły, to nie będę miała czasu o tym myśleć i jakoś to minie. Niestety, to ciągle powraca. Już jestem zmęczona tym wszystkim. Chłopaka nawet nie szukam, bo wiem, że i tak nie znajdę, bo mojego ideału na tym świecie pewnie nie ma. A nie oczekuję tak wiele, tylko tego by był wierzący i naprawdę praktykujący, uczciwy, po prostu taki chrześcijanin jakich dzisiaj mało. Czy mogę coś z tym zrobić czy po prostu mi to samo przejdzie?
Zmęczona
Odrobina wolności
Mam pewne problemy z rodzicami. Bardzo mnie kochają i się o mnie troszczą, wiem także, że nie chcą dla mnie źle. Problem w tym, że czuję się trochę zniewolona, ponieważ nie pozwalają mi założyć Facebooka, każą chodzić tylko w spiętych włosach, sprawdzają książki, które czytam, czytają moje SMSy z koleżankami i potem budują o nich opinię. Próbowałam z nimi pogadać, lecz jedyną odpowiedzią, którą słyszałam, było że oni chcą dla mnie dobrze i widocznie im nie ufam. Dodatkowo przestają mi ufać i mnie często sprawdzają najczęściej w błahych sytuacjach. Jak mam im wytłumaczyć, że mam już 15 lat i chcę trochę wolności?
15-latka
Ideał na horyzoncie
W czasie spotkań przed bierzmowaniem zwróciłam uwagę na niezwykłego kolegę. Bierze udział w akcjach charytatywnych, wspomaga schroniska, jest wolontariuszem i karmi okoliczne bezpańskie psy. Ponadto bardzo dobrze się uczy i ma wielu kolegów. Wiem, że nie ma dziewczyny. Podoba mi się z wyglądu i urzekło mnie ciepło bijące od niego. Rozmawiałam z nim tylko raz. Od września idę do tego samego liceum, do którego chodzi on i bardzo chciałabym się jakoś z nim poznać. Czuję, że to, iż go dostrzegłam, to jakiś znak od Boga, jednak cały czas się gorąco modlę i pytam Pana Boga, czy to ten chłopak. Nie wiem, jak do niego zagadać.
16-latka
Poznać i polubić
Na początku wakacji cieszyło mnie to, że idę do liceum, że poznam nowe osoby. Gdy dowiedziałam się o spotkaniu jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego, byłam zachwycona tym pomysłem, ale nie poszłam, brakowało mi odwagi. Jednak teraz, gdy pomyślę, że mam kogoś poznać, straciłam na to ochotę. Nie mam w sobie już tej wiary, że ktoś mnie polubi, że ja kogoś polubię, że będę w stanie jakoś to okazać. Zawsze mam z tym problem. Już łatwiej mi dać komuś do zrozumienia, że za nim nie przepadam. Przyjaciółka uważa, że się izoluję, robię wrażenie wyniosłej. Chcę się otworzyć na ludzi, być chętna do poznawania ich, ale nie mam pojęcia jak.
Licealistka
Być narzędziem...
Od września jestem w nowej szkole. Obawiałam się tego, bo kiedy szłam do gimnazjum, moje oczekiwania nie spełniły się tak, jak marzyłam. Zawierzyłam tym razem wszystko Panu Bogu. Bardzo mi to pomogło i zmieniło się moje podejście, zmieniłam się ja. Teraz w technikum jestem dla niektórych osób wsparciem. Niestety, nieraz zdarza się, że nie wiem, co powiedzieć, co zrobić. W rozmowach staram się być szczera, ale czy uważa Pani, że mówienie o własnych, nieraz trudnych doświadczeniach, to dobre rozwiązanie? Wydaje mi się, że wtedy zyskuję pewne zaufanie drugiej strony. Jestem blisko Boga i bardzo mi to pomaga. Chciałabym być jednak też pożytecznym Jego narzędziem.
17- latka
Inne szaleństwo
Zawsze byłyśmy jak siostry, nierozłączne. Od jakiegoś czasu zaczęłyśmy się oddalać od siebie. Tworzymy w szkole paczkę, składającą się z 6 osób. Lecz ona zaczęła na przerwach odchodzić do swoich innych znajomych, spędzać ze mną coraz mniej czasu. Ostatnio powiedziała, że w naszej przyjaźni i paczce panuje ciągła rutyna, jej się nudzi, że ona chce przeciwstawić się rutynie i zaszaleć jeszcze, bo nie będziemy wiecznie nastolatkami. Jest mi tak strasznie przykro! Nie mogę jej stracić! Powiedziała, że chce spóźniać się na lekcje, ale ja tego nie toleruję. Próbowałyśmy już cokolwiek naprawiać, ale ja nie umiem nagle zacząć się spóźniać na lekcje, czy zrobić jakąś "bekę
Gimnazjalistka, kl. II
Męcząca zazdrość
Ostatnio zauważyłam, że odczuwam okropną zazdrość o chłopaka. Jestem z nim już 7 miesięcy i on jest w pełni lojalny i nie oszukałby
mnie. Zazdrość nigdy u mnie się nie pojawiała. Nigdy o drugą osobę. Chodzimy z chłopakiem do tej samej klasy i jest tam też taka dziewczyna, z którą się przyjaźnię no i on też i mają troszkę wspólnego i nie wiem dlaczego, ale gdy widzę, jak razem na przykład się śmieją to jest mi jakoś przykro i odczuwam zazdrość. A od jakiegoś czasu nawet niechęć wobec niej, że tak się dogaduje z moim chłopakiem. Nie lubię, gdy jednocześnie są dostępni na czacie.
17-latka
Czy to ma sens?
Z tym chłopakiem jestem oficjalnie od 2 tygodni ale już wcześniej „kręciliśmy” ze sobą. Poznaliśmy się teraz w liceum. Jest to chłopak jakiego sobie wymodliłam, bo chciałam, żeby nie śmiał się z tego, że jestem katoliczka itp. On też jest katolikiem, chodzi do kościoła (juz raz z nim byłam na mszy i na różańcu ) i ma pewne zasady(?). Zszokowało mnie to, bo jest z towarzystwa tych, co dużo piją i imprezują. Ale rodzice i tak są niechętni, nie zgadzają się na nasze spotkania. Ten związek nie będzie miał sensu jeśli moi rodzice będą tak nastawieni do niego. Nawet nasz ksiądz próbował z nimi rozmawiać, ale rodzice wiedzą swoje.
15-latka
To nie jest dziwne
Mam 14 lat, niedługo pełne. Jestem zwykłą nastolatką, ale każdy często mówi mi, że jestem ładna lub że uroczo wyglądam. Nie maluję się, ubieram skromnie i dziewczęco, dobrze się uczę, noszę okulary. Ostatnio irytują mnie spojrzenia chłopaków, w szkole, na ulicy, koncercie, nawet w kościele. Niedawno ministrant wpatrywał się we mnie całą mszę. Gdy wychodziłam, zobaczyłam go jak zbiera na tacę pieniądze i nasze spojrzenia się spotkały, ale tak dziwnie, że i ja , i on zapomnieliśmy o świecie. Nigdy tak długo nie patrzyłam się na chłopaka. On przestał mówić "Bóg zapłać" ludziom, tylko zamilkł. Potem odwróciliśmy się jeszcze w swoim kierunku. Takich dziwnych sytuacji jest wiele. Czy ja coś robię źle, że praktycznie
każdy tak reaguje?
Nastolatka
Najpopularniejsze
- Dzień Babci i Dziadka
- Podnośnia statków Niederfinow
- Można oglądać Marsa, Jowisza, Wenus i Saturna
- Odkrywaj Jezusa na nowo
- Jak świętować niedzielę?
- Zamek Królewski w Warszawie
- Rusz na Orszak Trzech Króli
- Pół miliona wiernych na Watykanie
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
- Najodważniejsi w kościele
