wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 3115 | WYNIKÓW
Dlaczego tak robią?
Ostatnio zauważyłam u mojej koleżanki charakterystyczne blizny na nadgarstku. Bardzo się zdziwiłam, bo ona jest bardzo miłą, dobrą koleżanką i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że mogłaby się ciąć. Może po prostu zrobiła to z głupoty. Ale nie wiem, czy mam z nią porozmawiać, z mamą, z wychowawczynią? Nie wiem, czy potrafiłabym po prostu podejść i podciągnąć jej rękaw. Jakie to może mieć konsekwencje zdrowotne? I w jakim celu ludzie to robią zazwyczaj?
Gimnazjalistka
Wiem, co o mnie myślą
W gimnazjum miałam świetnych nauczycieli, dobrą klasę. Cieszyłam się na przyjaźnie. Niestety, wyjątkowo perfidnie zachowało się wobec mnie kilka osób, w tym przyjaciółka i chłopak, który niby się zakochał, a to była gra. Do liceum przyszłam nastawiona pozytywnie, ale znowu są problemy. Nikt mnie nie zaprasza, wakacje pokazały, że przyjaźnie były tylko na czas szkoły, została mi jedna przyjaciółka, która nie rozumie tych rozterek. Ze względu na charakter szkoły ludzie są mili - muszą – ale ja wiem przecież, co o mnie myślą. Uwielbiam muzykę, ale nie przyjęli mnie do elity, ktoś inny błyszczy. Mam dosyć, nie rozumiem, dlaczego mam takiego pecha.
Licealistka
Nie przesadzaj
Pewien kolega pokazuje mi na różne sposoby, jaka jestem dla niego ważna. I ja go bardzo lubię, ale to ukrywam jak się tylko da. Co będzie, jeśli on zrezygnuje, uzna, że może kocham się w innym? Rozmawiam swobodnie z różnymi kolegami, ale jeśli tylko on się pojawia, milknę lub odchodzę. On otwiera mi drzwi, zagaduje, jest zawsze w pobliżu, a ja go unikam. Moim zdaniem chłopak ma się starać o dziewczynę, zdobywać ją. Nie chcę być jak niektóre koleżanki biegające za chłopakami. Czy są jakieś szanse, że będziemy parą? To taki wartościowy chłopak!
15-latka
Bez przesady
Pewien kolega pokazuje mi na różne sposoby, jaka jestem dla niego ważna. I ja go bardzo lubię, ale to ukrywam jak się tylko da. Co będzie, jeśli on zrezygnuje, uzna, że może kocham się w innym? Rozmawiam swobodnie z różnymi kolegami, ale jeśli tylko on się pojawia, milknę lub odchodzę. On otwiera mi drzwi, zagaduje, jest zawsze w pobliżu, a ja go unikam. Moim zdaniem chłopak ma się starać o dziewczynę, zdobywać ją. Nie chcę być jak niektóre koleżanki biegające za chłopakami. Czy są jakieś szanse, że będziemy parą? To taki wartościowy chłopak!
15-latka
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
Duszno w rodzinie
Duszę się w mojej rodzinie. Mama od śmierci babci czyli od dwóch lat nie potrafi się pozbierać. Zrobiła się chorobliwie religijna, nie da się wytrzymać. Do tego ma urlop, a tata też wcześniej wraca. Kiedyś mocno pił, mój żal został. Mamy zupełnie różne poglądy. Nienawidzę biedy, która u mnie w domu panuje. Chciałabym iść do domu dziecka albo umrzeć.
14-latka
Obecność rodziców
Moi rodzice przychodzą do szkoły muzycznej na różne uroczystości i siedzą wtedy na widowni. Coraz bardziej mnie to peszy i denerwuje. Nie pełnią żadnej funkcji w Radzie Rodziców. Gdy przychodzą do mojej szkoły, nie przeszkadza mi to, bo nie są jedyni. Szkoła muzyczna to duża rozpiętość wieku, z mojego poziomu rodzice nie przychodzą.
13-latek
Zaprzyjaźnić się, ale jak?
Miałam prawie 13 lat, kiedy zakochałam się w moim koledze z podstawówki, ale poszliśmy do różnych gimnazjów. Jednak gdy spotykaliśmy się przypadkowo, zawsze miło się gadało. Kilka razy zapraszałam go do siebie do domu, żeby go lepiej poznać, zaprzyjaźnić się, bo wiem, że same krótkie pogawędki nie sprawią, że się we mnie zakocha, a poza tym zanim się zacznie z kimś ''chodzić", to najpierw dobrze jest się z nim zaprzyjaźnić. Niestety, nigdy nie mógł, a sam mnie nie zaprosił, zresztą, ma trudną sytuacje rodzinną. Co mogę zrobić, aby nasza relacja mogła się trochę rozwinąć? Dalej próbować go do siebie zaprosić? Porozmawiać z nim na ten temat
14-latka.
