wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 236 | WYNIKÓW
Niepijąca komentuje
Przeczytałam list "jedynej niepijącej" gimnazjalistki. Wydaje mi się, z perspektywy czasu, że nie ma potrzeby aż tak bardzo bać się tego "ostracyzmu" ze strony rówieśników. My, młodzi, tyle mówimy (i to jak głośno) o indywidualności, tolerancji, o poszanowaniu swojej osobowości i poglądów, ale jakoś nie odnoszą tego do kwestii imprez i spożywania alkoholu.Nie bez przyczyny nie powinien być on sprzedawany osobom poniżej 18-ego roku życia. Pominę już kwestie zdrowotne, bo o tym każdy wie, ale 18-lat jest taką umowną granicą, gdy człowiek powinien już w pełni świadomie i odpowiedzialnie kierować swoim życiem i dokonywać wyborów. Tak się składa, że nawet licealiści mają z tym ogromny kłopot, również w kwestii picia, więc jak mają sobie z tym radzić gimnazjaliści?
Maturzystka
Mam inne zdanie
Już od wakacji czułam, że z moją przyjaciółką dzieje się coś dziwnego. Stała się opryskliwa, złośliwa, używa wulgaryzmów. Ciągle mi zarzuca, że jestem dziecinna. Zapowiada, że będzie paliła i piła. Chyba tylko czeka na okazję. Ubiera się niby bardzo modnie, ale mi się jej styl nie podoba, jest w nim coś wyzywającego. Chce, bym była / jak inne koleżanki/ w nią wpatrzona, bym powtarzała jej opinie, bym interesowała się głównie chłopakami, którym ona faktycznie imponuje i są w nią wpatrzeni jak w obrazek. Ona zachwyca się powodzeniem, daje nam rady, chce załatwiać chłopaków, z którymi powinnyśmy chodzić. Sporo dziewczyn jest już pod jej wpływem, a mnie coraz bardziej coś każe się odsunąć, chociaż bardzo ją lubię. Nie potrafię głośno jej zaprzeczać i źle się z tym czuję.
12-latka
Wątpliwości
Kręci się koło mnie chłopak, bardzo chętny do wszelkiej pomocy. Od kilku dni zadaje różne pytania jakby mnie testował albo przeprowadzał wywiad. Pyta głównie o sprawy dotyczące wiary i też trochę "obyczajów" (np. czy piję piwo na imprezach, co sądzę o świadkach Jehowy, itp.), a później sam mi przedstawia swoje zdanie na ten temat. Niby nic dziwnego, powinno się poznać wartości drugiego człowieka, ale jakoś mnie to razi, wolałabym, żeby takie rzeczy po prostu 'wyszły w praniu', w jakiejś bardziej naturalnej rozmowie. On się cieszy, że jestem wierząca, a według mnie to nie powinien być jakiś powód do wychwalania drugiego człowieka. Mam też wrażenie, że on do wiary podchodzi bardzo dziecinnie - mówi, że dla niektórych ludzi Bogiem są pieniądze, dla innych komórka, itp. i cieszy się, że ja taka nie jestem (i pewnie też się cieszy, że on taki nie jest
Granice buntu
Jeden z kolegów w klasie przestał chodzić do kościoła i na religię,, ogłosił że jest niewierzący. Problem w tym, że to jedyny nieużywający wulgaryzmów, zachowujący się w normach. Gdyby nie jego szydrstwa z Kościoła, z księży, to lubiłabym go. On jeden ma szersze zainteresowania, mówi, że zachowania kolegów, którzy go wyzywają tylko potwierdza go z decyzji. Nie mam za bardzo z kim w klasie pogadać, a on tak atakuje wiarę.
Gimnazjalistka
Nadmiar słodyczy
/…/Jedyne, co do mnie trafia, to uczucia, piękne uczucia. Ktoś pisze, że Bóg jest miłością. Ale gdy zobaczę ten napis (Bóg jest miłością) na jakimś słodkim zdjęciu z polami i zachodem słońca przerobionym w photoshopie, znowu zaczynam się denerwować. To okropne, bardziej liczę się z opakowaniem niż z treścią, no ale jak uwierzyć w coś, co jest tak przesłodzone? Zresztą, to nie jest ważne, sprawa ludzi, czy wolą przerobione zachody słońca, czy postarzałe kartki. Chodzi mi o to, że chrześcijańskie strony często mają u siebie tak słodkie obrazki, że trudno to kupić…
Gimnazjalistka
Na siłę oryginalna
Koleżanka zaczęła się zmieniać. Obcięła włosy na jeża, ubiera się w chłopięcym stylu, słucha ostrzejszej muzyki, popiera feminizm, nie widzi nic złego w homoseksualizmie. Oznajmiła, że jest wegetarianką i nie będzie już nigdy jeść mięsa. Oczywiście nadal spędzamy razem czas, jednak coraz częściej się kłócimy. Ona jakby sili się na bycie oryginalnym. Gdy ktoś obraził ją, mówiąc że jest świrem, tamta podziękowała i odparła: „Lepiej jest być świrem niż nudnym”. Coraz częściej się ze mną nie zgadza. Nie wiem, co się z nią dzieje.
Nastolatka
Męki dorastania
Od paru miesięcy moje zachowanie się pogorszyło. Z mamą coraz gorzej się dogaduję, tzn. są chwile kiedy wszystko jest w porządku, ale coraz częściej się kłócimy. Dawniej też nie było idealnie, ale teraz mam wrażenie, że coraz bardziej ją odtrącam, choć tego nie chcę. Po prostu mówię rzeczy, których nigdy bym nie powiedziała. Wiem, że pewnie mam grzech, ale nie potrafię powiedzieć inaczej, bo bym skłamała. Coraz częściej "mam dołek". Wtedy idę do kościoła, bardzo mi to pomaga, tylko to trzyma mnie przy życiu. To wszystko bez sensu.
Nastolatka
