wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4779 | WYNIKÓW
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
Być narzędziem...
Od września jestem w nowej szkole. Obawiałam się tego, bo kiedy szłam do gimnazjum, moje oczekiwania nie spełniły się tak, jak marzyłam. Zawierzyłam tym razem wszystko Panu Bogu. Bardzo mi to pomogło i zmieniło się moje podejście, zmieniłam się ja. Teraz w technikum jestem dla niektórych osób wsparciem. Niestety, nieraz zdarza się, że nie wiem, co powiedzieć, co zrobić. W rozmowach staram się być szczera, ale czy uważa Pani, że mówienie o własnych, nieraz trudnych doświadczeniach, to dobre rozwiązanie? Wydaje mi się, że wtedy zyskuję pewne zaufanie drugiej strony. Jestem blisko Boga i bardzo mi to pomaga. Chciałabym być jednak też pożytecznym Jego narzędziem.
17- latka
Dziwne zachowanie
W klasie jest dziwny wobec mnie chłopak. Swobodnie rozmawia z koleżankami, a mnie omija szerokim łukiem. Kilka dziewczyn z nim chodziło, ale nie było to trwałe. Jeśli już się do mnie odezwie, to zazwyczaj jest to przekleństwo lub jakaś chamska odzywka. Wtedy ja również odzywam się niespecjalnie miło, ale nie aż tak jak on. Jeśli jesteśmy przypadkowo sami, zachowuje się w miarę normalnie i można z nim spokojnie pogadać. Kiedyś musiałam obok niego usiąść i powitał mnie pięknie, a potem szybko dodał, że nie wie, dlaczego tak powiedział. Czy z jego za-chowania można coś wywnioskować? Jak ja się powinnam zachowywać wobec niego?
Gimnazjalistka, kl. III
Jak się ciągnie zła opinia
Byłam koszmarna. Nie wiem, jak rodzice to wytrzymali- należałam do różnych subkultur ignorowałam wszelkie zasady obowiązujące w domu. Niestety, nikt nie docenia i nie dostrzega, że się zmieniłam i rodzice nie widzą, że teraz siostra wchodzi w ten etap. Dla nich ona jest wzorem, a ja czarną owcą.
Straszna nastolatka
