wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1940 | WYNIKÓW
Brak radości
uczestniczę w szkole animatora Ruchu Światło – Życie, ale zastanawiałam się, czy nie zrezygnować , bo ciężko mi to pogodzić nauką. Napisałam o tym animatorce prowadzącej szkolenie. Ona odpisała, że na pewno to wszystko pogodzę i wymieniła rzeczy, które ona robi. Wspomniała też , że jej zamiarem jest, abym w tym roku pojechała jako animatorka na oazę dla dzieci. Oznaczałoby to dla mnie miesiąc poza domem, bo zaraz potem mam kolejny wyjazd na 2 tyg. Nie umiem zajmować się dziećmi i w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Chciałam sobie trochę odpocząć i zacząć uczyć się do olimpiady. Ale oczywiście Bóg wszystko może itd. Wyglądałoby też na to , że nie potrafię poświecić czasu dla Niego, a na naukę potrafię. Dziś szukałam odpowiedzi w Piśmie Świętym i natrafiłam na fragment o tym, jak Jezus mówi Piotrowi, żeby pasł Jego baranki. Nie wiem kompletnie, co mam robić. Jest jeszcze jedna sprawa: nie potrafię znaleźć w życiu radości. Wszystkie dni są do siebie podobne, nie mam czasu, by poczytać ciekawą książkę albo obejrzeć filmu. Nie zależy mi też na kontaktach z osobami z mojej klasy, usprawiedliwiam się zmęczeniem. Napisałabym, że jestem uzależniona od nauki, ale nie wiem , czy to możliwe. Chodzę do szkoły językowej , gram na instrumencie, chodzę na spotkania oazowe. Mieszkam na wsi, więc muszę dojeżdżać. Wiem, że to nie jest dużo, ale to wypełnia cały czas. Uczę się dużo i ciągle, nie potrafię tego nie robić. Przygotowuje się do jednego konkursu, a nauczycielka innego przedmiotu mówi ,że to nie jest ważne i powinnam uczyć się do przyszłorocznej olimpiady. Nie mam prawie żadnej satysfakcji z tego , co robię.
Licealistka
Policz, zważ, zniszcz
Marianki nie dały wprost księdzu dokończyć, tylko szybko odegrały tę niesamowitą scenkę. Jadzia w roli przerażonego króla była bardzo przekonująca. Rozochocone dziewczyny już chciały kontynuować zabawę w teatr, ale ksiądz Wojtek je uciszył i wyjaśnił, że owe napisy odnoszą się do wszystkich i są bardzo pomocne w rachunku sumienia..
Wszystko w jednej księdze
Lola wróciła do domu tak zapłakana, że serce mi prawie pękało. Czułem dziwny, obcy zapach i nie pomyliłem się, bo oto wrócili ze szpitala. Ciężkie drzwi przytrzasnęły jej palec wskazujący, więc lekarz kazał go prześwietlić, potem założył usztywniający opatrunek i oto już mogę ją lizać, współczuć, przytulać i pocieszać na wszelkie psie sposoby. Zosi też jest przykro, że siostra cierpi, ale po chwili zaczyna narzekać a to na głowę, a to na gardło. Ona też chce być w centrum zainteresowania.
Zaburzona hamonia
Nie pojechałam jako animatorka na oazę, ale nie czuję się z tym dobrze. Często rozpraszam się na modlitwie, zauważyłam też, że pogorszyły się moje relacje z rodziną, jestem dla wszystkich nieuprzejma i denerwuję się, nawet jak ktoś ma dobre zamiary. Nie umiem panować nad sobą i , choć nie chcę, sama wszystko psuję. Może wynika to z braku odpoczynku, ale postanowiłam odpoczywać tylko w niedzielę, choć i tak to nie zawsze się udaje. Wiem, że to mój wybór, ze uczę się w wakacje (przez pierwszy tydzień
przerabiałam podręcznik do następnej klasy) i prawie nie robię nic poza tym, ale nie potrafię z tego czerpać satysfakcji. Spotykam się z moją nauczycielką, ona wierzy we mnie, ale też stawia wysoko poprzeczkę i podała mi np. co „mogę” przeczytać gdy wyjadę. Mam do siebie pretensje, jak zjem coś czego nie powinnam i wydaje mi się, że ciągle muszę ćwiczyć. Moja rodzina o tym nie wie, a to jest męczące, gdyż raczej nikt nie przejmuje się wagą i nie rozumie po co sobie czegoś odmawiać, więc wszędzie jest pełno niezdrowych przekąsek i jestem nimi częstowana.
Zestresowana nastolatka
Głodzenie własnej duszy
Moje życie religijne zamiera. Przestaję się modlić, zresztą, nie wiem, czy robiłam to dobrze. Coraz częściej rezygnuję z niedzielnej mszy, a gdy już jestem, to nie wiem, po co i tak szczerze to się nudzę. Czy może mi Pani trochę pomóc, wyjaśnić? W tym roku będzie bierzmowanie. Albo nie pójdę wcale, albo wreszcie coś z tego zrozumiem.
15-latka
Nadmiar
Na początku liceum żarliwie modliłam się o chłopaka. Tak bardzo chciałam kochać i być kochana. Po krótkim czasie jeden z kolegów zaczął się koło mnie kręcić, rozmawiać. Wartościowy, radosny, wierzący. A zaraz po nim następny. I teraz jestem skołowana, źle się z tym czuję, bo obaj są świetni...
Licealistka
Męczące skrupuły
Ksiądz zabronił mi spowiadać się częściej niż raz na miesiąc. A ja mogłabym spowiadać się co tydzień. Ciągle mam wątpliwości, obawy, że czegoś zapomniałam powiedzieć, przypominają mi się sytuacje sprzed lat, w których dopatruję się grzechu. To samo dotyczy codzienności. Podczas mszy świętej jestem pełna obaw, czy mam prawo przystąpić do Komunii Świętej. Boję się, czy moje spowiedzi są ważne…
Niepewna
