wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1661 | WYNIKÓW
Nałogi dla słabych
Ostatnio mój młodszy o 2 lata brat spróbował i pożyczył od kolegi elektrycznego papierosa. Kazałam natychmiast oddać. Kocham brata i nie chcę, aby wpadł w nałóg. Wiem, że nadal będzie próbował. Rozmawiałam z nim, zachęcałam do zaprzestania palenia i ostrzegam go na każdym kroku. Jesteśmy z normalnej rodziny katolickiej. Próbuję mu uświadomić, że grzeszy i robi sobie krzywdę puszczając "dymka" bo nie wiadomo tak naprawdę co jest skutkiem palenia tej "nowości". On odpowiada, że to nieszkodliwe. Najgorsze, że nałóg się zwiększa a nie maleje. Czasami w domu potrafi nie wychodzić z pokoju tak przez 5 godzin! Ostatnio jest strasznie zblazowany i przewrażliwiony.
14-latka
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
